stoelen met daarachter dubbele houten
banken, die donkerbruin geverfd waren.
Of het een ongeschreven wet was? Daar
zaten de mannen en op de stoelen de
vrouwen. Eventueel met hun kinderen.
De kerk was groot genoeg om er honder
den kerkgangers te kunnen herbergen.
Misschien was dat in 1654 ook wel nodig,
maar in de tijd dat mijn vader er de dien
sten leidde, zaten er op zondag niet veel
meer dan 25, soms 30 bezoekers.
Het gedeelte voor de gaanderijen was al
leen maar met fijn zand bestrooid. Het was
geheel leeg, reden waarom het thuis de
Sahara werd genoemd. Slechts zo nu en
dan werd de Sahara gebruikt.
Met kerstmis als er voor de kerstviering
van de zondagschool een boom van een
meter of tien stond. De leerlingen van de
zondagschool zaten er omheen te wach
ten op het moment, waarop de kadootjes
uitgedeeld zouden worden. Ze keken meer
naar de brandende kaarsjes dan dat ze
luisterden naar de beide dominees (de
hervormde Kastein en mijn vader), die de
bij Kerstmis horende verhalen vertelden.
Maar ook bij kerkelijke plechtigheden
werd de Sahara gebruikt, zoals het aan
nemen van de jongelieden die tot de ge
meente toetraden. Die zaten daar dan in
hun beste kleren pront naast elkaar met
de voor hen sprekende dominee op steen
worpafstand op de kansel.
En, wat slechts zelden gebeurde, bij huwe
lijksinzegeningen zaten bruid en bruide
gom daar ook omgeven door hun familie.
Mijn broer Jan is er in 1945 getrouwd met
zijn Els. De oorlog was nog maar amper
voorbij en het was de, zelfs voor doopsge
zinden, meest sobere bruiloft, die ik ooit
heb meegemaakt. Fotorolletjes om het
gebeuren in foto's vast te leggen, waren er
niet en drank was er nog minder. Wat
dat betreft paste de Sahara wel als
plaats voor een dergelijk gebeuren.
Niet lang daarna werd de kerk definitief
voor gebruik gesloten.De gemeente-op
zichter Fien de Jong hadmijn vader al
eerdergewaarschuwd, dat hij met de gevel
waartegen de preekstoel
was aangebracht, op een kwade zondag
zo wel eens naar buiten zou kunnen
tuimelen.
De kerk werd in 1949 gesloopt en daamee
was er geen Sahara meer in De Rijp.
Hans Keuning
45
