Maar alle goede bedoelingen ten spijt...uiteindelijk heeft ook Neve het niet gered. Begin
jaren tachtig was het sprookje uit. Hij emigreerde met zijn vrouw en vier zoons naar Aus
tralië. Kennelijk lag het werk hem inderdaad, want hij zit/zat daar 'in de bloemen'.
Opnieuw de ruilverkaveling: aardappelen en koeien, of vogels?
De plaatselijke politiek en belangenverenigingen hadden lang aangedrongen op een groot
schalige ruilverkaveling en herinrichting van het gebied. Door de hoge kosten werd pas in
1962 en 1964 door het Rijk en de Provincie met de plannen ingestemd. Op 23 december
1964 kon de verkaveling aan de grondeigenaren worden voorgelegd: 97% stemde voor.
Ondanks het aandringen bij de overheid om nu eindelijk tot verkaveling over te gaan,
gebeurde er niets.
De samenleving veranderde, en daarmee ook de kijk op het gebied. Er kwam van bui
tenaf aandacht voor de Eilandspolder als natuurgebied en vogelreservaat. Particulieren en
overheidsorganisaties zagen een uniek landschap dat beschermd moest worden. De polder
werd verdeeld in een oostelijk en westelijk deel, die met respectievelijk Staatsbosbeheer en
het Landschap Noord-Holland, elk hun eigen 'beschermheer' kregen.
in een Wagenings rapport uit 1972 werd aangegeven hoe de kerngebieden in de Eilands
polder konden worden ingericht als natuurgebied, met daarnaast de mogelijkheid tot ex
ploitatie van veehouderij aan de randzones. In de kerngebieden moest een hoger waterpeil
komen. Er werd onderzoek gedaan naar aantallen en soorten vogels, dieren en planten in
de polder, en naar de effecten van agrarische activiteiten op het voortbestaan van alles wat
al eeuwenlang groeide en bloeide in het gebied.
Het werd steeds duidelijker dat de overheid het besluit had genomen dat de Eilandspolder
niet voor ruilverkaveling in aanmerking kwam, maar als natuurschoongebied bewaard
diende te blijven. Dit bleek toen het gebied was opgenomen in het zogenaamde aankoop
plan van het Ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk werk.
Deze ontwikkeling, en de opkomende recreatie, leidde tot zorg bij de agrariërs, en in 1972
werd door de overgebleven boeren en tuinders de Landgebruikersvereniging opgericht.
Deze vereniging had zich ten doel gesteld om de gezamenlijke belangen te behartigen en
de steeds groter wordende plannen voor recreatie en natuurbeheer het hoofd te kunnen
bieden.
In 1973 werd een grote enquête gehouden om de meningen van boeren en tuinders in de
Eilandspolder over de toekomst van hun gebied in kaart te brengen. Van de 86 grond
gebruikers die de enquête invulden, waren 58 veehouder, 21 tuinder en 6 voerden een
gemengd bedrijf. Er kwamen werkgroepen, nog meer rapporten, enquêtes die afwisselend
de belangen van de boeren en tuinders, recreanten en de Eilandspolder als natuurgebied
weergaven. Met als resultaat strenge, op natuurbescherming gerichte, verordeningen voor
de gebruikers van de (voormalige) tuindersakkertjes. Aan het eind van de jaren zeventig
werd het voor iedereen duidelijk dat de belangen van tuinders, boeren, natuurorganisaties
en recreanten erg ver uit elkaar lagen, maar ook dat in de toekomst een vorm van samen
werking onvermijdelijk zou zijn.
92
