dode bomen een voedingsbodem zijn voor nieuwe opslag en een goede schuilplaats bieden
aan diverse kleine roofdieren.
Maar men trok echter ook ten strijde tegen de karakteristieke boetjes. In het begin werd er
nog niet zo streng op gelet en ontstond er een soort 'handjeklap'; als er drie bouwsels wer
den gesloopt, mocht er één blijven staan. In De Rijp, achter café Oudejans bij de Gouw,
maakte Rossie Hoek jaren geleden de fout eerst de restanten van een vervallen boet tot de
fundering op te ruimen, alvorens de reconstructie - zonder hiervoor een vergunning aan te
vragen - in gang te zetten, zoals gebruikelijk was bij boetjes. Hierdoor kon er geen restau
ratie van het oorspronkelijke boetje meer plaatsvinden en werd een fraaie, maar volgens
de gemeente illegale, schuur gebouwd. Het gevolg was dat er van rechtswege een bevel
kwam dat alles weer moest worden afgebroken, inclusief de oorspronkelijke funderingen.
Gaandeweg werd het beleid ten aanzien van traditionele boetjes dus aangescherpt. Het
was niet alleen het beleid van de natuurorganisaties, het was ook het gevolg van de 'kwes
tie' Sam Verdonk (hierover leest u verderop in dit boek meer).
Een enkel boetje siert nu nog het beeld van de Eilandspolder. Sommige liefhebbers van
het gebied zien het als cultureel erfgoed, een ode aan het verleden, terwijl voor anderen,
met name de natuurorganisaties, elk boetje er een teveel is. Vooral Stichting Landschap
Noord-Holland, zoals deze stichting sinds 2003 heet, is er veel aan gelegen om hun doel
stellingen te bereiken. Bij draaiing van het logo van deze club verschijnt een - weliswaar
multi-interpretabele - 'stoppende hand'. Een stichting om rekening mee te houden.
Dat ondervond ook Piet Roelofsen (Aardebei), één van de laatste Eilandspoldertuinders
aan de westkant van Graft. Ook hij heeft heel wat te stellen gehad met 'Het Schap', zoals
hij het zelf altijd noemt. Hij heeft, als enige, nog vier boetjes staan. Deze worden gedoogd,
wellicht omdat men gemerkt heeft dat Roelofsen een nogal taaie tegenstander is die zich
niet zomaar met een kluitje in het riet laat sturen. Het is echter zeker dat, als Piet er niet
meer is, deze boetjes tegen de vlakte gaan. En daarmee zal het laatste tastbare bewijs van
de tuinderijen in de Eilandspolder voorgoed verdwenen zijn.
83
