sen, bleek dat er juist aan die bodemscherf vertelde ze over de eerste bewoners die in
meer scherven pasten.
Met tape aaneen gezet kwam er meer dan
een halve pot te voorschijn. 24 cm Hoog,
alleen het bovenste gedeelte ontbrak.
Het was een vrij grote pot geweest, maar
ik had geen idee hoe die bovenkant er uit
zou zien.
De pot was dunwandig en donker, grijs
bruin van kleur. Het meeste Pingsdorf
aardewerk heeft weliswaar veelal een
lichtgele kleur met als versiering rode
vingervegen, maar in deze bruinere kleur
komt het soms ook voor.
de 11e en 12e eeuw, daar in dat dorpje van
plaggenhutten met rietenbedekte daken
woonden. Scirmere, zo genoemd in een
document uit 1063 van de Abdij van Eg-
mond.
In de hoop om ook de rest van deze pot te
vinden, ben ik ieder jaar tot 2006/ 07, naar
die plek in de polder teruggegaan.
Geholpen door stormachtige westenwin
den en de boeggolven van te hard varende
bootjes, viel er ieder jaar wel een stukje van
de walkant in sloot. Wat wel weer scherven
Dit in een tijd dat Amsterdam nog geen
naam had, de Rotte nog afgedamd moest
worden, en dat je vanuit dat Scirmere aan
de westelijke horizon over het veen, daar
waar nu de Schermer ligt, nog net op de
geestgronden het dorpje Memoer kon zien.
Hoe kan het lopen? In Amsterdam moet
men nu vier a vijf meter graven om bij de
12e eeuw te komen, terwijl die bij ons bin
nen handbereik ligt.
Weer terug naar het museum. U begrijpt
het al: Ik kom al meer dan 50 jaar in het
museum, maar niets kon mijn verbazing
schetsen op die zondagmid
dag 15 december 2013. Daar
stond het ontbrekende bo
venstuk, in scherven, maar
keurig gelijmd in een vitrine.
Hoe was het mogelijk? Iets
waar ik al 15 jaar naar zocht,
stond daar tussen kogelpot-
ten en Andenne kannen, te
pronken in het museum.
opleverde, maar toch niet datgene wat ik
zocht.
Evenzo heb ik heel wat vrienden en fami
lie meegenomen naar die plek waar je de
middeleeuwen met de hand, tot de elle
bogen in het water, uit sloot kon halen. Ik
Cor Klinkhamer uit Groot
schermer had die vitrine ge
vuld met het vakkundig geres
taureerd i2e eeuws aardewerk
uit zijn collectie.
Direct toen ik die bovenkant
zag, wist ik het: de structuur van het baksel,
de vorm en de paar spatten gravelkleur. Dit
kon niet missen, dit was waar ik al die tijd
naar gezocht had.
Het was blijdschap, het ontbrekende deel
was gevonden, maar ook balen omdat een
52
