red Hoek
I was het
n heette.
en grut-
i andere
s het on-
indel die
bestaan
n zeem-
ikele ge-
aren een
?ek. Nog
l eerder
l spullen
nog alle
gegaan:
ïl.
cant van
op het
ade een
erke. Die
?el ande-
was van
ït kon je
e? manier
ier waar-
iel bood,
rgvuldig-
i en zeer
niet om
ar omdat
vas die in
door zijn
p achter
iet in een
rfïjnd.
Dt verve-
in opzet,
maar de laatste klant was al lang geleden
vertrokken en de lege bakken en de blik
ken reclameborden waren al lang met pen
sioen. Zij deden in elk geval niets meer.
Jo stond in zijn deuropening en hij was blij
als je binnenkwam in de woonkamer met
een raam op het oosten en oude kranten
gespreid op de tafel. Met kat. Jo Geerke
i
was in die zestiger jaren al heel oud. Hij
dementeerde licht en dat kon je opmaken
uit de vele herhalingen: "Kijk jongeheer,
heb je het in de gaten: Engeland verliest
al zijn koloniën'. Daarvoor hoefde je geen
waarzegger te zijn, maar voor zijn andere
voorspelling wel: 'De Paus van Rome gaat
verdwijnen. Na deze Paus komt er nog even
een andere en daarna niemand meer.' Hij
hief er zijn vinger bij op. Hij wist alles over
de lokale geschiedenis. Maar hij leerde mij
ook een versje uit de Franse tijd: "Vive a la
sonne/du canon. Wat eist een goed repu
blikein/dat alle mensen broederen zijn.
Vuur in paleis en slot/het houweel maar in
't cachot. Dan dansen wij de Carminiole. Bij
het kanon/bij het kanon/bij het donderen
van het kanon".
Ook Jopie Hoek was vriendelijk, maar veel
communicatiever. Hij kon kopjes verko
pen alsof ze het Goud van Egypte waren.
Daarom was de assortimentswijziging van
Hema-profiel naar Opoe-antiek zeer aan
hem besteed. En dus ook aan zijn klanten.
Op een dag hoorde Jopie van mij dat Jo
van die mooie biezen knopjesstoelen had.
Jopie zat op het eikenhouten eettafelspul
van zijn ouders uit de jaren '30. Om een
lang verhaal kort te hou
den: Jopie onderhandel
de met Jo en zij besloten
hun stoelen te ruilen
et gesloten beurs. En
o kon het gebeuren.
|5telt u zich de Rijp voor
o jaar geleden. Het is
f1964, op zichzelf een
ooie tijd. Op een fraaie
lentedag loopt Jopie
JHoek met een zware
[jaren dertig stoel met
Armleuningen van west
haar oost door de Rech-
testraat. Halverwege zet
hij de stoel op zijn hoofd
met de poten naar boven. Enkele minuten
later wandelt hij weer terug, maar nu met
een omgekeerde biezen knopjesstoel op
zijn hoofd. Dit schouwspel herhaalt zich
zes keer en aan het einde van de oefening
heeft Jo Geerke zijn gehele meublement
gemoderniseerd en slaat Jopie 200 meter
verder de handen dankbaar in elkaar, want
knopjesstoelen geven zijn interieur het ul
tieme Swiebertjes-effect en dat sluit naad
loos aan bij zijn beminde handel.
Jo is dood. Jopie ook al lang. Engeland
heeft geen koloniën meer, maar de Paus...
ach die paus.
Herman Meddens
Fotomateriaal Lies Gerbehij
16
