zo in, zal gerust wel eens onder
werp van discussie zijn geweest
in huize Tol.
Huize Tol in 2014
Ja, en dan was het kiezen geblazen. Zo
met de wijsvinger tegen de kin, veel keer
"uhm" zeggen en maar niet tot een besluit
komen. Heel soms gaf ze je wel eens 'ad
vies', maar meestal duurde het niet lang of
ze beet je toe: "Ja, eh..een beetje opschie
ten, wantm'n aardappels staan op..".
Ondanks dat ze daar geen varianten op
had, sorteerde het wel effect, want je
maakte snel een keuze en rekende vijf
cent af. Buiten aangekomen gingen we
pontificaal voor de winkel staan om het
aangeschafte te verorberen. En waar
smaakte zo'n heerlijke salmiak-lap naar...?
Inderdaad...naar meer! Dus zonder scru
pules stapten we weer naar binnen om
ons wederom voor vijf cent de trommel
voor te laten schotelen.
Vrouw Tol was natuurlijk niet gek, en haar
quasi-vriendelijke "en nu naar je moeder"
betekende dat we het geen derde keer
moesten proberen. Die trommel, schat ik
Eric Berkhout
Toch hebben we Tolletje, on
danks dat hij zo'n aardige man
was, eens gruwelijk opgelicht.
Op een keer zat er een stokoud
vrouwtje achter de toonbank. Ik
vermoed dat het Dirk's schoon
moeder was, van dik in de ne
gentig. Het zal voor nood zijn
geweest, want eigenlijk kon het
niet meer. Omdat ze slecht ter
been was, ging ze ook niet te
rug naar de woonkamer, maar
bleef zitten achter de toonbank.
Iemand van ons had ontdekt dat
ze ook niet zo goed meer zag. We
kochten de trommel leeg en be
taalden met chocolademunten
die gelijkenis vertoonden met
een gulden. Uiteindelijk kwam
deze zwendel aan het licht doordat ze even
haar tanden in een van de munten zette.
Betrapt als we ons voelden zijn we spoor
slags de winkel uitgegaan. Natuurlijk wel
met'buit'.
Ze hebben het er nog best lang uitge
houden, tot medio 1992. Ondanks de con
currentie van buurman Nico Visser, die de
kapperszaak van zijn vader in 1980 omto
verde tot een zelfde handel als die van Tol.
41
