af bij een kade die met hoge hekken afgezet
was. Aan die kade lag een groot wit bananen-
schip. Bewakingspersoneel controleerde of er
van dit fruit niets gestolen werd. Beurtschip
pers mochten daarom ook niet langs deze
kade afmeren. Maar voor ome Henk maakte
het personeel kennelijk een uitzondering. Hij
was al jarenlang een vertrouwd gezicht in de
haven, omdat hij al dik voor de Tweede We
reldoorlog op Rotterdam voer (daar heeft hij
ook het bombardement op de stad meege
maakt). De bananen werden met een nogal
steile lopende band uit het schip gelost en het
kwam wel eens voor dat een grote stam met
kammen bananen eromheen van de band in
het water viel. Door de klap waren alle kam
men losgeraakt en dreven er honderden ba
nanen in het water. Waar het zo snel vandaan
kwam weet ik nog niet, maar in een mum van
tijd spurtte een leger Rotterdamse jochies al
zwemmend op de bananen af. Ze stopten de
bananen halfin hun zwembroek en gingen er
vliegensvlug vandoor om uit het zicht van het
scheldende bewakingspersoneel te komen.'s
Avonds pikte ome Henk met een lange pik-
haak de nog resterende bananen uit het wa
ter (en dat waren er nog heel wat).
Schipper
Henk
Nibbering
1965
De zaterdag daarna gingen we met de trein
naar huis.Toen ik thuis kwam zei mijn moeder
dat ik meteen mijn koffer met vuil wasgoed
moest geven. Ze wilde het snel wassen, zodat
ik het die maandag daarop weer mee kon ne
men naar Rotterdam. Ik zie nog haar verbaas
de gezicht, want in plaats van wasgoed zag ze
alleen maar groene onrijpe bananen. Dit was
natuurlijk een buitenkansje: dit was luxe-fruit
voor ons. Ze nam de hele partij uit de koffer
en legde die aan het voeteneind van haar bed
onder de wollen dekens. Zo worden ze sneller
rijp, oordeeldeze.
Die treinreis had nog iets bijzonders. Het was
mijn eerste reis met een trein. We vertrokken
vanaf station Blaak (jawel, van het Monopo-
lyspel). Met mijn 12 jaar kon ik niet meer op
een kinderkaartje reizen. Alleen geestelijk ge
handicapten ouder dan 9 jaar mochten voor
de halve prijs reizen. Mijn oom was daarvan
op de hoogte. Dus zei hij: "Tom, je moet doen
alsof je imbeciel bent en laat ook wat snot uit
je neus lopen" Kennelijkwas mijn acteren on
voldoende overgekomen bij de loketbeamb
te, want mopperend zei ome Henk later, dat
hij de hele prijs had moeten betalen.
In de tweede week hebben we veel gevaren
door de haven. Gaandeweg werden de rui
men gevuld. Ik herinner me nog een enorme
elevator, die binnen de kortste keren een ruim
met los graan vulde. In Pernis kwam een par
tij vaten aan boord bestemd voor Wessanen.
Met een diepliggende boot vertrokken weer
huiswaarts. In de Zaanstreek ging de meeste
lading van boord. Voldaan en veel indrukken
rijker kwam ik weer thuis, maar nu met een
koffer vol wasgoed.
Tom Berkhout
Met dank aan Teun Schermerhorn voor het foto
materiaal
Ik geef de pen door aan LucPostma.
