de ander protestant), die samen het voor
touw namen voor de restauratie van het
schoolgebouwtje. Riet Kaandorp:
"Het was midden jaren '60, we zaten in het
café en zeiden tegen elkaar: er is hier niks te
doen, als we dat willen veranderen moeten
we zelf beginnen. We knapten een keet op
en toen hadden we een ruimte om dingen
in te organiseren. Er was figuurzagen voor
de jongens, meiden knutselen en ook een
ouderensoos. We organiseerden ook Ko-
ninginnedagspelen, kermisspelen en kin
derdisco. Met een aantal mensen hebben
we toen het bestuur van "De Hut"gevormd.
De meesten waren katholiek, maar ook een
paar protestant. Maar goed, die keet takel
de steeds verder af. We zagen al aankomen
dat we alles wat we hadden opgebouwd
weer moesten opgeven. Jaap Kalverboer
kwam toen met het voorstel om samen het
schoolgebouwtje naast het Zwarte Kerkje
te restaureren en voor De Hut-activiteiten te
gebruiken. Dat leek mij en de andere Hut
bestuursleden een goed idee. Ik ging met
dat voorstel naar het kerkbestuur van de RK-
kerk, maar het ging nog niet zo makkelijk in
het begin. Zij zagen een gezamenlijke acti
viteit met de protestanten aanvankelijk he
lemaal niet zitten. Ik gaf het bijna op, want
het kerkbestuur had toen nog grote invloed
op de gemeenschap. Maar gelukkig waren
er ook katholieken die wel achter ons ston
den. En we hadden de tijdgeest mee. De
sterke scheiding tussen protestanten en ka
tholieken was overal in Nederland aan het
vervagen. Ook hier bij ons."
Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Een
grote gezamenlijke kerkveiling bracht veel
geld op, en tijdens de restauratie werd de
samenwerking steeds beter. Riet Kaandorp:
"Eén van de katholieke buurtbewoonsters
begon zelfs tegen me te klagen dat haar
man al zijn vrije tijd aan het stenen bikken
was bij het Zwarte Kerkje. Ze zei: hij zit meer
bij de protestante, dan bij onze eigen kerk."
"De Hut" kreeg onderdak in het gerestau
reerde schoolgebouwtje, vanaf dat mo
ment het Schooltje genoemd.
Wl'lllltHlfHfltïïTfT
11
