UIT DE PEN VAN... JAN DE HAAN
Rijper Knoerten(in 1942 bijna 80% goedgekeurd)
Vroeger een levensgevaarlijke uitspraak voor
een Beemsterling tussen Rijpers, maar omdat
het in dit verhaal toch vooral over piepers
gaat, en niet over de bijnaam die wij voor an
derevoetbalclubs bedacht hadden, durf ik die
koptekst toch wel aan. Een andere bijnaam
die wij als Zobbers hadden bedacht om de
voetbaltegenstand wat te motiveren, was de
afkorting van WBSV te upgraden naar: Wilde
Boeren Schietvereniging (en dat sorteer
de nog veel meer effect dan die knoerten).
Stukkie schrijven met de pen van Fred Rijkes.
Doe jij wel effe. Schrijf gewoon maar over je be
gin als makelaar wan t dat is een tijdperk waar zo
langzamerhand 75% van het dorp toch al geen
weetmeervan hebiDankje, Fred.Zoalsikeerder
al aangaf, is een goede motivatie nooit weg.
Schoorvoetend moet ik aan Fred echter toe
geven dat jongere collega's vaak en soort
Alice-in-Wonderland blik krijgen als ik ze ver
tel hoe ik in 1973 in Alkmaar begon en hoe ik
daar ook ooit mijn ie koopakte uit een échte
Adler typemachine ranselde. De koopakte
bestond toen nog simpel uit één dubbelzij
dig A-4tje, maar moest wel vergezeld zijn
van drie leesbare doorslagen. Vereisten hier
voor: een niet te oud lint, met drie (liefst wél
nieuwe) vellen carbonpapier en een forse
typeaanslag, waarbij het tienvingersysteem
even beperkt werd tot maximaal vier. Het ori
gineel wasvoor de notaris, koper en verkoper
kregen de volgende twee doorslagen, en de
slechtst leesbare was voor de dienstdoende
makelaar, maar die ontving als troost toen
nog courtage, van zowel koper als verkoper.
Een paarjaar later werd de fotokopieermachi
ne uitgevonden, en zo'n beetje het ie exem
plaarvan de stad stond op het hoofdpostkan
toor. Omdat het nog zeker een jaar duurde
voordat mijn baas zo'n ding zelf kocht, lie
pen we regelmatig met een zak vol kwartjes
naar het postkantoor, waar dan hopelijk de rij
wachtenden niet te groot was(met een
beetje geluk lag zo'n beetje de laatste landlo
per van Alkmaar achter de plantenbak naast
het apparaat te slapen; je zag hem niet, maar
je rook hem des te beter, en dat scheelde be
hoorlijkwat wachtenden vóór je.
Een andere rij waar je als makelaarsknecht
soms heel lang stond te wachten, was bij het
Kadaster op de Nieuwe Sloot. Niet alleen om
het eigendom of hypotheek te recherche
ren, maar ook vanwege erfdienstbaarheden
moesten we de leggers ter plekke inzien en
daaruit- letterlijk- alles overschrijven wat van
belang was. Soms bracht je met wachten en
overschrijven wel een halve ochtend door,
en toen er ooit een klerk van notaris Van der
Stadt voor mij aan de beurt was, en deze alle
bezittingen van Jonkheer Six (zo'n beetje alle
duingebied tussen Heiloo en Egmond) moest
beschrijven, heb ik na 2,5 uur wachten maar
besloten de volgende dag terug te komen. Je
hoorde weliswaar nieuwtjes en sprak elkaar
weer eens, maar op Jonkheer Six stond geen
maat.
57
