nee durven zeggen...
Plattelandsdokters in die tijd kenden het
begrip weekenddienst niet. Ze hadden al
tijd dienst, en zo nu en dan kwam het wel
eens voor dat dokter Heringa op een begin
nende zondagmiddag tegen zijn vrouw zei:
'Zullen we even naar Goof gaan?'
Zoon Goof was getrouwd en was ook huis
arts, maar wel in Doetinchem. Het beteken
de een rit van zeker vier uur over de toen
zich nog door allerlei dorpen en gehuchten
slingerende verbindingswegen dwars door
Nederland met een auto, die niet veel har
der kon dan 90 km per uur.
Zijn Miep, die dan haar kleinkind weer zou
kunnen zien, ging daar graag mee akkoord
en vroeg hem niet bezorgd:
'Zou je dat nou wel doen? Want dan wordt
het vanavond toch alweer laat!'
Ze wist allang dat dat argument hem niet
zou bereiken. Dat hij weer laat op bed zou
komen interesseerde hem geloof ik niet zo
erg, want tekort aan slaap, vanwege de vele
keren dat hij er's nachts uit moest, hoorde
bij zijn leefpatroon.
Juf bleef in ieder geval thuis en zou in
noodgevallen bellen met zijn collega Co-
hen in Hensbroek, waarmee hij de afspraak
had, dat ze zo nodig voor elkaar zouden
invallen.
Het was nu één keer zo, dat vader Heringa,
zoals mijn moeder het zo kernachtig kon
zeggen/geen zit in het gat had!'
Een boek lezen heb ik hem nooit zien doen.
Het was al mooi als hij zich de tijd voor een
kop thee in de serre gunde of een kop kof
fie op de zondagmorgen in de voorkamer,
nadat de kerkdienst was bijgewoond.
Als je met hem sprak, maakte hij onder al
zijn vriendelijkheid wel steeds de indruk,
dat hij met zijn gedachten ergens anders
was. Waarschijnlijk was hij, zonder het zelf
te beseffen, toch met zijn hoofd bij zijn pa
tiënten. Vaak verdween hij dan ook al voor
tijdig weer naar de donkerbruine spreekka
mer om daar de dingen te doen, die bij het
artsenbestaan hoorden.
Dat het geen rijk bestaan was kon ik con
stateren aan de eenvoud der maaltijden en
aan de eenvoud van de huiselijke inrich
ting. Van enige vorm van luxe was geen
sprake. Met vakantie gaan was er niet bij,
want dan zou er een vervanger gevonden
moeten worden. En dokter Heringa kende
zichzelf goed genoeg om te weten, dat hij,
waar hij ook met vakantie zou zijn, toch met
zijn hoofd bij zijn patiënten zou zitten. Zo'n
enkele keer op zondag naar een van zijn
kinderen gaan was voor hem al vakantie
genoeg. Naast het gebruikelijke bridgen....
En ook uitgaan naar een andere voorstel
ling, dan die in de plaatselijke toneelzaal
werd gegeven, was er niet bij, hoe graag
zijn vrouw dat misschien ook wilde.
Slechts één keer zijn we met zijn allen naar
de bioscoop geweest en dat was op zijn
aanraden.
Er draaide een Deense film in Alkmaar,
waarbij onder meer de geboorte van een
kind te zien viel. Dat was in die dagen, waar
preutsheid nog hoogtij vierde in ons land,
iets ongehoords. Maar daar ging het hem
niet om. Hij wilde ons laten zien hoe mooi
de geboorte van een kind was!
Ik begreep toen nog beter, waarom hij tot
in het merg een echte huisdokter was. En
dat zonder het soort dokters zoals hij, het
leven op het platteland alleen maar moei
lijker zou zijn geweest.
Hans Keuning
Met dank aan M. Ganzeman-Heringa voor het
beschikbaarstellen van de foto's.
23
