het Onze Vader wilde bidden...
Heel praktisch was het toen ik na een
begrafenis in Graftdijk bij het eerstvolgend
bezoek aan de weduwe de hoge hoed van
de overledene (een zogenaamde schoor
steenpijp, in een keurige bijpassende
doos) van haar ten geschenke kreeg:'Mijn
man heeft hem niet meer nodig en u kunt
hem wel gebruiken', zei zij erbij. Zij had wel
gezien dat de mijne aan de randen lelijk
versleten was! Ik heb hem nog jaren ge
bruikt.
Gewone kerkdiensten
Vaak beleef ik een gewone kerkdienst als in
wezen heel bijzonder. God houdt van zijn
kinderen en ziet hen graag op de dag van
Jezus' opstanding bij elkaar komen rond
zijn Woord. Om ons zo te herinneren aan
de bron waaruit wij leven. Het zijn er maar
weinigen die daar gehoor aan geven. Maar
hun trouw en volharding spreken mij te
meer aan. Ik probeer blij te zijn om wie er is
en niet treurig of geërgerd, om wie er niet
zijn. Intussen is er maar één familie in alle
vier gemeenten, dat over de dorpsgrens
heen, ook in het belendende tweelingdorp
ter kerke gaat: de familie Besse in West
Graftdijk. 'Voor ons hoeft dominee niet
elke week een nieuwe preek te maken. We
willen die best twee keer horen!', zo lieten
zij me een keer weten.'Dat spaart dominee
ook tijd!'Ook een kritische opmerking over
het weinig confessionele karakter van mijn
prediking hadden zij weersproken met te
zeggen:'Hij preekt Bijbels en dat is ons ge
noeg!' Ik ben elke week een nieuw preek
blijven maken, om de bron waaruit ik leef
en werk niet dicht te laten slippen en zo
nieuwe ontdekkingen te blijven doen in
de Schriften....
Op zondagmorgen 4 november 1956
echter weet ik er geen raad mee: de Rus
sen zijn met hun tanks Budapest binnen
gereden om de opstandige Hongaren na
maanden van succesvolle rebellie hun
vrijheid en zelfs veler leven te vermorze
len. Duizenden Hongaren vluchten via
Oostenrijk het land uit. Het Westen grijpt
niet in. Ik moet met iemand mijn zorg en
ellende delen voor ik in staat ben naar de
dienst te gaan. Ik bel collega Aad van Rijn,
van Oudorp, een jong en rustig man en
vormingsleider op De Haaf in Bergen. Hij
verstaat mijn moeite. Hij kent die ook. We
komen samen tot de erkenning dat een in
grijpen van het Westen een atoomoorlog
zou betekend hebben. We spreken af aan
elkaar te denken en voor elkaar te bidden,
vooral ook te bidden voor die mensen op
de vlucht of in de verdrukking.
Doopsgezind-Hervormde samenwerking
Met de doopsgezinde collega in De Rijp,
Liewe Koopmans en zijn vrouw Janna
maken we al gauw nader kennis. Het is
hun eerste gemeente, nog maar een jaar,
met drie Vermaningen zoals kerkgebou
wen van de doopsgezinden heten, in De
Rijp, het Noordeinde van Graft en Oost
Graftdijk. Ons werkgebied is dus precies
hetzelfde. We tellen ook vele gemengde
huwelijken van hervormden en doopsge
zinden. Het klikt direct tussen ons vieren.
We worden vrienden en helpen elkaar met
raad en daad. Soms zelfs financieel met
een paar tientjes wanneer het maandsala
ris wat langer dan normaal uitblijft of wan
neer gewoon uitgaven en inkomsten even
uit de pas lopen. Maar ook wel bij het werk
zoals met Liewe's stencilapparaat of pasto
raal, in moeilijke situaties. Zo komen we op
het idee om bepaalde onderdelen van het
gemeentewerk onderling te verdelen, met
name het werk onder de jeugd.
Liewe heeft al langer goede contacten
met de Plattelandsjongeren. Alleen ont
breekt het in De Rijp aan geschikte ruimte
69
