Huwelijksinzegeningen.
Van elk bruidspaar krijg ik een foto, meest
al genomen bij de deur van de kerk na de
dienst. In 1957 is het een oecumenische
viering in De Rijp samen met een Angli
caans priester van het bruidspaar Gonnie
Houtman, en Aspin, een Brits militair van
het fort Spijkerboor. Een andere keer een
paardensporter Pieter Jan de Goede met
Annie Visser. Na afloop worden we bij de
kerkdeur opgewacht door een dubbele rij
van ruiters. Een indrukwekkend gezicht.
Huwelijk van Gonnie met Aspin (Brits militair)
De Rijp 1957
Bevestiging van lidmaten
Enkele malen vindt bevestiging van lidma
ten plaats zowel in De Rijp als in Graftdijk.
Heel bijzonder is wel de bevestiging in
Graftdijk geweest van 9 jongens en meis
jes tot belijdende lidmaten van de kerk op
Palmzondag 1956, na een 9 jarige vacature-
tijd. Hun cadeau was een schot in de roos:
het juist verschenen gevangenschapdag-
boek van Dietrich Bonhoeffer 'Verzet en
Overgave'. Sedert dien is deze dappere en
geteisterde getuige van Christus en mede
plichtige aan de aanslag op Hitier, mij in
wisselende kracht tot vriend geworden.
Begrafenisdiensten komen het meest
voor, wel tweemaal in de maand, een keer
zelfs tweemaal op een zelfde dag! Ik moet
me haasten van de ene plechtigheid naar
de andere.
Deze diensten vinden altijd in het huis
of de boerderij van de overledene plaats.
Ik sta dan op een strategische plek tus
sen twee vertrekken of ergens op de deel.
Meestal gaat het door voorafgaand pasto
raal contact om voor mij door het zieken
bezoek vertrouwd geworden gemeen
teleden. Soms echter betreft het een mij
onbekende. Ik weiger nooit, in huiselijke
kring hebben we eerst een gesprek over
de persoon van de overledene en zijn of
haar betekenis voor de familie en hun rela
tie met kerk of geloof. Dan houd ik aan de
hand van een Bijbeltekst een kort woord
ter gedachtenis van de overledene in het
perspectief van de geborgenheid in de
Liefde Gods. Het is voor mij steeds weer
een intiem en een troostvol gebeuren. Aan
het graf beperk ik mij tot de afsluitende af-
scheidsspreuk en het bidden van het Onze
Vader. Immers, een toespraak in de open
lucht verwaait of verregent meestal.
Een keer heeft de familie van een hoog
bejaard echtpaar in De Rijp van wie ik
slechts met tussentijd van enkele weken
eerst de begrafenis had geleid van de man
en daarna van de vrouw, mij verrast met
een Edammer kaasje: of ik alsjeblieft het
wilde aannemen als blijk van hun waarde
ring en dankbaarheid....
Wel heel bijzonder is geweest dat eens
van de echtgenote van een overledene het
verzoek kreeg om aan zijn graf het Onze
Vader te bidden. Dat verbaasde mij om
dat hij mij ooit op bezoek bij hem in het
ziekenhuis, mijn vraag met hem te mogen
bidden, met enige omzichtigheid duidelijk
nee had gezegd. Maar zijn vrouw vertelde
mij toen dat haar man kort voor zijn ster
ven haar had gevraagd of ik aan zijn graf
68
