even opzij gehaald, het been bekeken en de fistelman constateerde "fistel". Meteen werd tante van bed gehaald en meege nomen. Dit leidde tot opschudding bij de daar dienstdoende doktoren! Het gebruik van fistelpotten heeft wel haar wonden gedicht, maar haar been werd hard en stijf. Zelfs haar knie kon niet meer buigen. Ze heeft er mee moeten leren leven en is toch 84 jaar geworden. De verkering Pa en z'n jongere broer werkten toen thuis op de boerderij.Tot pa eens aan een vrouw begon te denken. Vrijgezel blijven, dat zag ie ook niet zitten. Ik heb nooit gehoord dat ie in z'n jeugd veel met de meisjes in de weer geweest is. Wel naar kermissen of danspartijtjes: het dubbeltjesdansen bestond toen nog. Op een afgebakende ruimte in een zaal mocht je dan voor een dubbeltje een rondje dansen. Met een meisje natuurlijk. Dit meestal op muziek van een piano en als het leie kon nog een violist erbij. Heel anders dan het disco van tegenwoordig! Ook werden er wel toneel uitvoeringen gehouden en dat vond pa leuk. Hij schreef eens een keer een kaart naar één van de dochters van Pieterse, Maria (namen veranderd, DM), met het verzoek of ze met hem mee wilde naar de toneeluitvoering. En Maria reageerde posi tief, zo raakte pa voor het eerst met moe op stap. Of dit het eerste kontakt was, weet ik niet, maar het was wel de aanzet tot vaste verke ring. Op zondagavond mocht pa voortaan komen. Meerdere keren was overbodig en tijdens de 40-daagse vastentijd alleen halfvast. Bij zo'n bezoek aan Maria mocht ie een sigaar opsteken uit vader Pieterse z'n kistje. Het afscheid moest gebeuren op de koegang, maar het licht moest blijven branden! Af en toe kwam moeder Pieterse om het hoekje kijken met de mededeling "Maria kom je, het is bedtijd hoor!" Maar pa schikte zich wel in die omstandigheden en dacht "alles komt wel goed". In 1922 zijn ze getrouwd. En gaan wonen in een oud machinegebouw. Het was een klein huis: keukentje, kamer plus alkoof. Het vee werd gestald in het ouwe leegstaande machine gebouw. Het hooi in het brandstoffenhok plus de hooiklamp. De karnemelkmeisjes Moe groeide op in dit gezin en werd een flinke meid. Toen ze tien jaar oud was had opa een klusje voor haar. De karnemelk, die aan de kalveren werd gevoerd, moest nou maar eens indirekt verzilverd worden. Hij stelde aan moe en haar zus voor om deze karnemelk te gaan uitventen langs de huizen. Het onderstel van de kinderwagen werd gebruikt als kros en de bus karnemelk werd er bovenop gezet. Daar ging het stel. De één trekken en de ander er achter duwen. De melk mocht verkocht worden voor anderhalve cent de liter en de meisjes maakten waarachtig goeie zaken. Totdat ze klachten kregen van: "Wat wordt jullie karnemelk dun". Het was inderdaad zo! Of dit nu kwam door te veel warm water te gebruiken om de temperatuur van de karn te verhogen of door teveel spoelwater te gebruiken bij het schoonmaken van het deksel, weet ik niet. Opa kreeg z'n meisjes niet meer met karnemelk de dijk op, ze ver tikten het. De hooitijd rond 1930 Ik wil iets meer vertellen over het leven en vooral werken rond de jaren dertig. Om te 67

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Kroniek : Graft-de Rijp en Schermer | 2011 | | pagina 23