even opzij gehaald, het been bekeken en
de fistelman constateerde "fistel". Meteen
werd tante van bed gehaald en meege
nomen. Dit leidde tot opschudding bij de
daar dienstdoende doktoren! Het gebruik
van fistelpotten heeft wel haar wonden
gedicht, maar haar been werd hard en stijf.
Zelfs haar knie kon niet meer buigen. Ze
heeft er mee moeten leren leven en is toch
84 jaar geworden.
De verkering
Pa en z'n jongere broer werkten toen thuis
op de boerderij.Tot pa eens aan een vrouw
begon te denken. Vrijgezel blijven, dat zag
ie ook niet zitten. Ik heb nooit gehoord
dat ie in z'n jeugd veel met de meisjes in
de weer geweest is. Wel naar kermissen
of danspartijtjes: het dubbeltjesdansen
bestond toen nog. Op een afgebakende
ruimte in een zaal mocht je dan voor een
dubbeltje een rondje dansen. Met een
meisje natuurlijk. Dit meestal op muziek
van een piano en als het leie kon nog een
violist erbij. Heel anders dan het disco van
tegenwoordig! Ook werden er wel toneel
uitvoeringen gehouden en dat vond pa
leuk. Hij schreef eens een keer een kaart
naar één van de dochters van Pieterse,
Maria (namen veranderd, DM), met het
verzoek of ze met hem mee wilde naar de
toneeluitvoering. En Maria reageerde posi
tief, zo raakte pa voor het eerst met moe
op stap.
Of dit het eerste kontakt was, weet ik niet,
maar het was wel de aanzet tot vaste verke
ring. Op zondagavond mocht pa voortaan
komen. Meerdere keren was overbodig
en tijdens de 40-daagse vastentijd alleen
halfvast. Bij zo'n bezoek aan Maria mocht
ie een sigaar opsteken uit vader Pieterse
z'n kistje. Het afscheid moest gebeuren op
de koegang, maar het licht moest blijven
branden! Af en toe kwam moeder Pieterse
om het hoekje kijken met de mededeling
"Maria kom je, het is bedtijd hoor!" Maar pa
schikte zich wel in die omstandigheden en
dacht "alles komt wel goed". In 1922 zijn ze
getrouwd. En gaan wonen in een oud
machinegebouw. Het was een klein huis:
keukentje, kamer plus alkoof. Het vee werd
gestald in het ouwe leegstaande machine
gebouw. Het hooi in het brandstoffenhok
plus de hooiklamp.
De karnemelkmeisjes
Moe groeide op in dit gezin en werd een
flinke meid. Toen ze tien jaar oud was had
opa een klusje voor haar. De karnemelk,
die aan de kalveren werd gevoerd, moest
nou maar eens indirekt verzilverd worden.
Hij stelde aan moe en haar zus voor om
deze karnemelk te gaan uitventen langs
de huizen.
Het onderstel van de kinderwagen werd
gebruikt als kros en de bus karnemelk
werd er bovenop gezet. Daar ging het
stel. De één trekken en de ander er achter
duwen. De melk mocht verkocht worden
voor anderhalve cent de liter en de meisjes
maakten waarachtig goeie zaken. Totdat
ze klachten kregen van: "Wat wordt jullie
karnemelk dun". Het was inderdaad zo! Of
dit nu kwam door te veel warm water te
gebruiken om de temperatuur van de karn
te verhogen of door teveel spoelwater te
gebruiken bij het schoonmaken van het
deksel, weet ik niet. Opa kreeg z'n meisjes
niet meer met karnemelk de dijk op, ze ver
tikten het.
De hooitijd rond 1930
Ik wil iets meer vertellen over het leven en
vooral werken rond de jaren dertig. Om te
67