Bakkers waren er -in tegenstelling tot
nu- in overvloed in De Rijp dus Abels moest
flink aan de bak om het verschil te maken.
In die tijd was het heel gebruikelijk om een
bakkersknecht voor dag en nacht in dienst
te nemen. Zo ook bij Abels in de beginpe
riode, maar langzamerhand werden zeven
kinderen in het bakkerijwezen betrokken.
Links voor in het pand was de winkel, en
net als alle andere bakkers hielden ze er
een uitgebreide ventwijk op na.
In de begintijd werd de oven nog op
hout gestookt. Schipper Visser bracht dat
per schip naar De Rijp. Hier aangekomen
werd het overgeladen op een kleinere
schuit, deze werd geschut door de sluis en
zo achterom gevaren.
Het houtstoken werd eraan gegeven
met de komst van de elektrische oven, die,
weliswaar weggetimmerd, nog steeds in
het pand aanwezig is. Toen Abels overleed
in 1954 nam Gerard jr. de zaak over en heeft
er tot 1962 gebakken. Dochter Wil en ook
Hennie, bij wie tot halverwege de jaren
tachtig, zo n beetje elke Rijper, geboren na
de oorlog én rooms wel bij op de kleuter
school heeft gelopen, wonen er nog altijd.
Venbuurt 5. Tinus de Boer, 'de Puckert',
woonde hier samen met zijn vrouw Anna
en 8 kinderen. Ook een krotje, dat werd
afgebroken rond 1952 en waar aannemer
Slot weer een nieuw huis op zette.Tinus de
Boer was ook een 'Wessanen-man'.
De mensen werden niet oud in die tijd.
De lijst van mensen die vroegtijdig aan
hun einde kwamen is lang, maar dit gold
natuurlijk niet alleen voor de Buurtjes of
De Rijp in het bijzonder. De gezondheids
zorg stond nog in de kinderschoenen en
voor veel kwalen die vandaag de dag te
behandelen zijn, was toen simpelweg
geen remedie.
Men zegt wel eens: van hard werken is
nog nooit iemand dood gegaan, maar de
omstandigheden waarin gewerkt werd
en het gebrek aan hulpmiddelen droeg
behoorlijk bij aan het feit dat sommige
mensen finaal versleten waren op hun zes
tigste.
Ik weet niet of dit ook gold voor Tinus de
Boer, maar ook hij is niet oud geworden.
Een van zijn zoons heeft er nog tot een jaar
of drie a vier terug gewoond Vermeldens
waardig is dat de huidige bewoners hele
maal geen Buurtjes-achtergrond hebben.
Ze zijn geen familie en hebben ook geen
verwanten die hier al eens hebben ge
woond, en dat komt bijna niet voor op de
Buurtjes. Voorheen zouden zij misschien
wel 'import' zijn genoemd. Maar dat is zo
langzamerhand een in onbruik geraakte
term in De Rijp.
Terug op het Vlaander
We zijn weer op het Vlaander, en waar
Vlaander 9 nu staat stond vroeger een ge
bouw dat 'de Vuurtoren' heette. De bewo
ner: Dirk Nibbering, maar door iedereen
Sam of ouwe Sam genoemd.
Dirk Nibbering was mijn betovergrootva
der die het niet zo nauw nam met de regels
die betrekking hadden op persoonlijke hy
giëne. Kort gezegd: hij was een behoorlijke
smeerkees en beslist niet kieskeurig. Als hij
een dooie kip zag drijven in de sloot achter
zijn huis ging deze, zonder schroom in de
pan voor het avondeten.
Een paar keer per jaar werd hij door zijn
schoondochter Afra, die was getrouwd
met zijn zoon Cees, van straat geplukt en
afgeschrobd in een tobbe. Er werd dan
ook gelijk van de gelegenheid gebruik ge
maakt om met een nijptang zijn nagels te
knippen. Hij vreesde haar met grote vreze,
elke keer weer.
Sam lustte ook graag een borreltje. Het
verhaal gaat dat van het statiegeld van
193
