volgende dag ging je er gewoon weer naar
toe.
Zoals een blinde beter gaat horen ont
wikkelde Piegem door zijn handicap wer
kelijk boomstammen van armen. Hij roei
de hele dagen met zijn schuitje door de
polder, viste alles waarvan hij dacht dat het
maar enige waarde had uit het water en
bewaarde dat vervolgens onder zeildoek
op zijn door dichte haagbeuk omzoomde
erf.
Zijn grillige karakter maakte dat het me
rendeel van de buurt zich niet echt om
hem bekommerde. Hij had dan wel een
paar vaste mensen die bij hem over de
vloer kwamen en wat eten voor hem mee
brachten, maar over het algemeen moest
hij zichzelf maar zien te redden.
Heden ten dage, met de gezondheids
zorg en sociale zekerheid in Nederland zou
de manier waarop hij leefde en aan zijn
lot werd overgelaten niet meer kunnen.
Piegem is niet oud geworden, in 1979 over
leed hij op 63 jarige leeftijd.
Na hem heeft er nog een behoorlijke tijd
een andere eenling gewoond namelijk:
John van Loon.Tegenwoordig staat dit vol
ledig houten pandje er florissant bij. Er is
een in dezelfde stijl gebouwde schuur aan
toegevoegd en het kleurt nu, in plaats van
groen, hoofdzakelijk grijs.
Het Langebrugspad
Veel mensen weten niet dat het straatje
dat we nu min of meer oversteken het Lan
gebrugspad heet. Het loopt ook wel een
beetje vreemd. De straat lijkt te eindigen
in de Kerkstraat, maar ga je tien passen
naar links, en dan weer naar rechts is het
tot aan de Rechtestraat wederom -of nog
steeds- Langebrugspad. Pas op dit stuk
staan er feitelijk huizen, dus met huisnum
mer. Een soortgelijke situatie doet zich ook
voor op het Nieuwland. Hier heet het, als
de Kerkstraat overgestoken wordt, nog
steeds Nieuwland. Dit stukje straat is ove
rigens ook buiten beschouwing gelaten in
deze reportage.
De Venbuurt
Het volgende huis was rond 1900 het krui
denierswinkeltje van Jan ten Wolde, die
naast een winkel ook nog een paar koeien
hield. Het was rond 1938 toen Gerrit Taam
en zijn vrouw er kwamen wonen vanuit de
Rechtestraat. Het huis staat eigenlijk in zijn
volle lengte aan het Langebrugspad, toch
kreeg het als adres Venbuurt 2. Dit heeft
natuurlijk te maken met de straat waaraan
de voordeur grenst. Die deur is lange tijd
weggeweest en waarschijnlijk tijdens een
eerdere verbouwing komen te vervallen. In
de jaren zestig zat hij er in elk geval niet.
Aan de slootkant, rechts naast het huis,
staat een karakteristieke schuur met gebro
ken kap. Deze schuur heeft in de jaren 50 en
60 verscheidene malen dienst gedaan als
noodwoning. Zo ook voor Gerrits broer Jan
bij de verbouwing van de Wolbaai. Dit huis,
even verderop aan datzelfde Langebrugs
pad, werd in 1952 ingrijpend gerenoveerd,
en daarom moesten hij, en het grootste
gedeelte van zijn familie, eveneens on
derdak zoeken in deze schuur. Als laatsten
hebben Gerard Taam en zijn gezin er nog
in gebivakkeerd, tijdens de bouw van hun
nieuwe woning. In de jaren negentig is de
schuur grondig gerestaureerd.
De vrouw van Gerrit Taam heette Afra,
maar wij noemden haar tante Aafie. Ze
schonk het leven aan 10 kinderen en was al
voor haar zestigste weduwe. Als je langs
fietste zat ze vaak aan tafel voor het raam
en keek dan over de voortuin uit op straat.
Die was toen nog zeer eenvoudig: een lage
ligusterhaag, een aangereden grindpad
183
