Uit
Wat mijzelf betreft, na mijn middelbare-
schoolopleiding (MMS) volgde ik in Utrecht
een secretaresseopleiding. Op m'n twintig
ste ging ik bij de Shell in Den Haag werken.
Een jaar later kwam ik in dienst bij IBM
Nederland, in Amsterdam. Dat bleek een
gouden greep te zijn. IBM -een multinati
onal- liep als een tierelier, de werknemers
verdienden er goed en kregen qua carrière
alle kansen: de bomen groeiden daar toen
nog tot in de hemel. Na een periode van
secretaressewerk rolde ik in de organisatie
van interne IBM-congressen en dat was
geweldig. Contacten met veel interessante
en bekende mensen en werken op prach
tige locaties zoals Singapore, Mexico, Ha-
waii, Lapland, Finland en Venetië. Wel kei
hard werken, maar dat geeft niet. Het was
een fantastische baan. Wat later leerde ik
daar ook mijn man kennen; hij kwam van
de data-processingkant, ik van de com
municatiekant. Na een actieve periode van
een jaar of dertig ben ik opgehouden met
werken."
Hoe was het thuis?
"Laat ik eerst iets over mijn ouders vertel
len. Mijn vader is geboren in 1886. Hij had
violist willen worden, maar door het vroe
ge overlijden van zijn vader in 1907 heeft
hij de zaak plotseling over moeten nemen.
Hij is toen als de donder gaan volontairen.
Eerst een jaar in Duitsland, in Münster, om
Gezien dit knipsel uiteen Steen
wij kse courant heeft Jan de Wit
in dat stadje blijkbaar ook -en
met veel succes- voor publiek
viool gespeeld
Al»
«kgaafdheden 'te nazitten, wordt
goed genoenv? hem dat in z n gezicht te
zeggen. We kunnen echter niet nalaten
dit 'wél te dofi wanneer wij geroepen wor
den om on* oordeel uit te Bpreken
over het vioofope! van den heer J. de Wit
alhier, waarvèn we i.1. Woensdagavond
mochten genieën. Ook vragen we onaaf,
of het verkend zou zijn dat we dezen
jongen bunatedaar openlijk prijzen, waar
we ondervonden dat hij op een hoogte
etaat die hen» onontvankelijk zal doen zijn
voor een verkeerden invloed van warm
huldehe'ocm. De heer de Wit heeft zijn
gehoor ten zatirate an zich verplicht. We
hopen voor Steenwijk, dat wij hem nog
lang onder onze ingezetenen mogen tellen
en dat hij het publiek nog dikwijls onder
de bekoring Vip zijn kunetapel zal breng m.
Maar het wkB niet alleen de violiat, die
dezen inuiiiektvond tot een aangenamen
maakte. Dt#«tunes S. Tromp Meesters en
Femma Rij ft/tan 8 brachten baar a
.1. 1.1 L^JH/.«nnan JaviIrKoro ofÜ1YIrt\nfT
90
