Ook heb ik bij meester de Vries en meester Brandsma in de klas gezeten. Na de
lagere school ben ik naar het Christelijk Lyceum, nu het Jan Arentsz, gegaan.
Bij weer en wind op 't fietsie naar de Fabritiusstraat. In de zomervakanties ging ik
bollen rapen bij Henk Pauw op de Hoornse weg. Ik verdiende 40 Gld. in de week
en dat was voor die tijd al heel wat.
Tja, en toen? Wat gaan we leren? M'n neven Jan en Gerard Wagenaar deden toen al
fysiotherapie. Dat leek mij ook wel wat. Dus uiteindelijk in 1978 naar Bloemendaal,
naar de Haarlemse Academie voor fysiotherapie (bestaat ook al niet meer). De studie
verliep voorspoedig en met m'n diploma op zak ging ik vol goede moed op zoek naar
een baan. Nou, dat was een hele klus. Er waren al heel veel fysiotherapeuten en op
iemand zonder ervaring zat men bepaald niet te wachten.
In 1982 is m'n vriend en tennismaat Hugo Stam (van de Twuyverweg) naar Zwitser
land gegaan. Hij is daar in een ziekenhuis in de buurt van Zürich gaan werken.
Inmiddels heeft hij ook een eigen praktijk. Af en toe hebben we nog kontakt en dan
halen we ouwe koeien uit de sloot. Hugo en ik hebben jaren lang herencompetitie bij
TC Sint Pancras gespeeld. Onze teammaten waren Johan Overdelinden, Berry Idema
en Leon Beusen. We waren best wel een beetje een dreamteam ;-). Terwijl Hugo
mij op de hoogte hield van de mogelijkheden in Zwitserland, deed ik een waarneming
in de praktijk van Rob Out op de Benedenweg. Via een Zwitserse organisatie voor
medisch personeel uit het buitenland, ben ik begin 1983 uiteindelijk in het streek
ziekenhuis in Zofingen, een stadje rond 40 km onder Bazel, terecht gekomen.
Ik kan me nog goed de commentaren herinneren, toen ik vertelde, dat ik naar
Zwitserland zou gaan: "Wat, jij naar Zwitserland? Over 3 maanden ben je weer terug,
jij hoor op 't dorp!" Ook zei men: "Jij ben mazzel, elk weekend skiën."
Nou, daar ging ik met een auto vol spulletjes (meer had ik niet) de wijde wereld in!
't Was best wel effe wenne, hoor! M'n eerste baan, een vreemde taal Zwitsersduits
en toch wat introverte mensen. Maar goed, niet zeuren en eerst maar eens een
jaartje blijven.
Nou ja, de rest is bekend. Ik zit hier nu al bijna 36 jaar! Samen met mijn vrouw
Maya, „eine echte Schweizerin", woon ik in een eengezinswoning in Brittnau, een
dorpje met ongeveer 3.500 inwoners.
170
