Dan waren wij in Duitsland geweest, dachten wij. Dat vertelden vader en moeder ons
dan. Wij geloofden dat ook, wij wisten niet beter. Theo was een jaar of 3. We gingen
dan op de fiets naar Tuitjenhorn toe. Wisten wij veel. Na de oorlog kwamen ze weer
thuis. Lou heeft altijd contact gehouden met de familie Bes. Regelmatig op bezoek,
vooral met wederzijdse verjaardagen. Zoon Nico, van Lou, heeft de contacten aan
gehouden, nog steeds.
Sinterklaas was altijd leuk. Allemaal stoeltje zetten, in een kring. Later ook de
groteren met hun kinderen, de kleinkinderen van vader en moeder erbij. Ons eerste
neefje was Nico van broer Cor. Cor was in 1947 met Truus Brink getrouwd. Nico werd
geboren in 1949. Theo was 10 en Lida was 5 jaar. Leeftijd verschil binnen het gezin
was best heel groot. De tweeling was geboren in 1923 en de jongste, Lida, in 1943.
Een verschil van 20 jaar. Er was best een tweedeling door dit leeftijdsverschil tussen
de ouderen en de jongeren. Zus Alie was een moeder voor de drie jongste kinderen.
De oudste drie hadden dikke verkering. In de kamer stond een grote luie stoel, daar
wilden ze allemaal inzitten met hun meissie. Altijd strijd.... Wie het eerste thuis was,
mocht erin zitten!
Aan tafel, bij het eten of verjaardagen, hadden we altijd vaste plaatsen. Wij mochten
niet zelf het eten opscheppen, dat deed moeder. Vader sneed het vlees. Op vrijdag
was het altijd uienprak met een gebakken ei of skotwal (bonen met aardappelen) met
een gebakken ei. We aten ook vaak broeder en boekweit, groene erwten, bruine en
witte bonen. We zijn echt groot gebracht met bonen.
Buiten stonden weckflessen en stenen kruiken met bonen en augurken. We aten
ook vaak 'broodje spul'. Dat noemden we zo, dat was broodje met cacao met suiker.
Moest je hoesten, dan stikte je zowat en de muren zaten vol bruine vegen...
De avonden waren altijd gezellig thuis. Vaak gymmen met vader. Of met z'n allen
bonen uitzoeken. Ook werden er thuis altijd veel liedjes gezongen. Cor speelde
accordeon. Verder geen muziek instrumenten.
Zongen veel liedjes die anderen niet kenden. Heert en Lou waren altijd moppen aan
het vertellen; de een nog harder dan de ander. Zere kaken van het lachen. Prachtige
avonden. We hebben een heerlijke jeugd gehad met ons gezin, concluderen Theo en
Lida.
We hadden een hond, Herta. Die kreeg altijd wat de pot schafte, in de ochtend en
in de avond. Wij 's morgens beschuit, hij ook. En 's avonds een warme prak, hij ook.
De hond was gek op moeder. Lag moeder in het ziekenhuis, at hij niet van heimwee...
Lag te wachten in de stoel met een pantoffel van moeder.
164
