Op zee ging het wat beter, maar hij was gewoon aan de drank. Dat ik aan boord van
de 'Hoop' van rederij Damhoff in Liverpool kwam had de kapitein hem al stevig om
's morgens om 11.00 uur.
Met dit schip laadden we in Liverpool voor Port Harcourt in Nigeria. Op zee geen
probleem, maar zo gauw we ten anker waren gegaan, alle dagen onbekwaam.
We lagen daar in totaal 40 dagen voor anker afwisselend op de binnen en buiten
reede te wachten tot we konden lossen. Een drama voor de bemanning: Een kapitein
die niet van de drank af kan blijven, zichzelf bevuilt en aan dek wartaal uitslaat tegen
de bemanning.
Begin 1980 kwam ik via via terecht bij rederij Spliethoff in Amsterdam. Zij hadden
hun laatste schepen in Japan laten bouwen en zochten personeel. Na een gesprek
met bemanningszaken en een bezoekje aan een van de schepen die in de Houthaven
lag te lossen, stemde ik in. Het eerste schip was de 'Schippersgracht' lengte
80.2 breedte 16.3 diepgang 8.5 meter met een motorvermogen van 3000 pk
(paardenkracht) Hanshin diesel. Het was gebouwd in Japan, een uit een serie van
6 identieke schepen met 2 kranen van 15 meter, waarop ik in Ravenna, Italië, aan
boord kwam. Het schip lag te laden voor Lagos in Nigeria met een tussenstop in
Casablanca om daar dump-trucks (grote zware trucks met wielen van 3 meter die in
de mijnbouw worden gebruikt) te lossen. Lagos was in die tijd booming. Honderden
schepen voor anker die voornamelijk geladen met cement wachtten op een ligplaats.
Wij waren in charter voor een Italiaanse bouwfirma die voor ons redelijk snel een
ankerplaats op de binnen rede wist te organiseren, waar we in barges de lading
konden uitlossen. Van Lagos naar Douala in Kameroen waar we houtpulp in balen
gingen laden voor Rotterdam. Na Rotterdam naar Aalborg in Denemarken om een
lading "prefab huizen" te laden voor Oran in Algerije.
Daar was toen recent een aardbeving geweest en een gedeelte van de stad en de
dorpen in de omgeving waren verwoest. In de haven waren schepen op hun ligplaats
gezonken en we voeren met onze sloep over de luiken van de schepen heen waar een
meter water boven stond. Na uitlossing naar Casablanca om sinaasappelen te laden
voor Rusland. Normaal gaat Citrus fruit in koelschepen, maar de Russen wilden graag
voor een dubbeltje op de eerste rij en huurden een goedkoper conventioneel schip.
Het laden duurde 3 dagen, en varen naar Riga 6 dagen. Het uitlossen daar en tegen
duurde 3 weken en tegen de tijd dat de dokwerkers aan de laatste kratjes toe waren,
stonk het behoorlijk van de rottende sinaasappelen. Na de 'Schippersgracht' volgden
de 'Lijnbaansgracht' en 'Lindengracht'. In Jan '82 werd ik kapitein op de 'Leliegracht'
het eerste schip wat Spliethoff in 1976 in Japan had laten bouwen.
142
