keer zelfs helemaal naar Wijk aan Zee. In Bergen eerst naar het speelduin en naar de speeltuin van café Duinvermaak, dat er nog altijd staat. Daar troonde een grote kunstkip die een chocolade ei lei - legde bedoel ik - als men er een kwartje, of misschien een dubbeltje in stopte... 's Middags reden de bussen ons over de weg door de duinen naar de zee, die we plotseling in de volle breedte voor ons zagen. We verwoordden de aanblik niet als de dichter, die schreef aanschouwden onze ontroerde ogen - onmetelijk - de oceaan". Maar indruk maakte het wel, net als de golven die zo schuchter tot aan onze blote voeten rolden als we op het strand stonden en die even later werden overspoeld door nieuwe golven, die ons bereikten. Als we tot een standbeeld zouden verstenen zou dat altijd en altijd en altijd zo doorgaan.. Voldaan en vermoeid van alle indrukken keerden we tegen de avond weer terug naar het vertrouwde dorp. Buiten al deze herinneringen waren er natuurlijk nog andere, niet minder de moeite waard om te noemen. De man die met een slepend been achter zijn petroleum- kar liep, hoe moeilijk dat ook moet zijn geweest. De vrouw in het snoepwinkeltje dicht bij de school, die geduldig wachtte tot de kleine klant de juiste keus had gemaakt Frans Spaan, veehouder aan de Butterhuizen. - voor één cent! Dan de twee zusters die een winkeltje beheerden waarin ze schrijfgerei verkochten en kantoor artikelen, terwijl er nauwelijks een kantoor in het dorp te vinden was - maar misschien waren er ook boeken te koop. En de visboer met zijn oude T-Ford, die hij niet vooruit kon krijgen als er een kluit jongens aan de achterklep hing, om het vehikel tegen te houden, wat nogal eens gebeurde. Ten slotte nam hij in uiterste nood dreigend een straatsteen mee in de cabine. Het zijn herinneringen van het dorp in de jaren rond 1930. Ze blijven je levenslang bij! N.F. Spaan 89

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 2017 | | pagina 88