Twuyvermolen terug in de tijd
Vanaf het moment dat we de molen kochten lag hij al op de kapzolder. De hele
restauratie heeft hij aan zich voorbij laten gaan. Rustig wachtend om te worden
herkend.
De standaard met lamp werd vervolgens in de
wieken gehangen, waarna het gevlucht twee
enden werd gedraaid zodat het licht boven in de
top van verre te zien was. Tot voor de verkavelinj
lag de molen behoorlijk afgelegen en 's avonds
was het er pikkedonker. Maar als de seinlamp
brandde dan was het een baken in de nacht, zo
herinneren beide zussen zich nog goed.
Het was altijd een hele klus om de lamp op z'n plek te krijgen. Er werd immers alleen
maar geseind als het hoog water was en er niet meer op de boezem (dwz naar het
kanaal) uitgemalen mocht worden, omdat deze het water niet meer snel genoeg kon
lozen op de zee. Doorgaans was het dan dus slecht weer met veel regen en wind en
was het terrein rondom de molen veranderd in een modderpoel.
Daar kwam bij dat de molen al lang geen maalfunctie meer had en dus nooit draaide
en dat het daarom een hele toer was om de wieken rond te krijgen. Maar met het
hele gezin kregen ze het toch steeds opnieuw voor elkaar. En telkens weer was het
spannend of de lamp het zou doen. Want de seinlamp voor de standaard was een
electrische lamp, die pas werd aangezet door een stekker in het stopcontact te doen
als de lamp op z'n plek hing.
In de nazomer van dit jaar besloten we contact te zoeken met de dochters van de
molenaar en zijn vrouw, die voor Jacob Kriek de Twuyvermolen hadden bewoond.
Thea in Obdam en Geri in Alkmaar waren graag
bereid om verhaal te doen en onze vragen te
beantwoorden. En zo ontdekten we dat de
standaard die op de kapzolder lag, bestaande
uit een houten paal met een rechthoekige ijzeren
beugel, gebruikt werd om een seinlamp aan te
bevestigen.
Standaard elektrische seinlamp
