van het project weinig tot niets terecht is gekomen. Daar komt bij dat de financiële
crisisjaren hun entree deden. Natuurlijk valt er over deze roerige periode meer te
vertellen, maar voor ons, de Historische Vereniging, was het wel een handvat om in
te spelen op de voorgestelde herschikking van verenigingsgebouwen.
Als lid van het Dorpsplatform en voorzitter van de Historische Vereniging zat ik toen
dicht bij het vuur. In dit geval moest ik de twee functies gescheiden houden. Toen
echter duidelijk werd dat er van al die plannen niets terecht kwam, zagen wij als
bestuur van de Historische Vereniging de toekomst m.b.t. nieuwe huisvesting somber
in. Het feit dat door de financiële crisis gebouwen in de verkoop gingen - waaronder
het oude gemeentehuis - versterkte dat sombere gevoel.
De Vereniging kreeg nog een jaar om zich te oriënteren op een nieuw onderkomen.
Van de kant van de gemeente kwam er geen alternatief. Onze toenmalige burger
vader had vaak woorden van lof voor de vele vrijwilligers in zijn gemeente, maar
liet -mèt zijn college- de Vereniging toch in de kou staan. Zèlf op zoek dus.
Wij wisten dat in de voorstellen het Witte Kruisgebouw op het Nobelhof, eigendom
van de gemeente, niet werd genoemd. Daar zagen wij een mogelijkheid voor nieuwe
huisvesting. Het pand was sterk verwaarloosd. Het had verrotte kozijnen en lekkages
in het dak. Dit alles als gevolg van jarenlange leegstand.
Het Nobelhof in vroeger tijden
25
