En halverwege 't Daalmeerpad, de orgelzaal van Booy.
Het orgelspel in 't stille land, wat klonk dat wondermooi.
reed soms met zijn stoomtrein rond, een stuk zelfwerkzaamheid.
Een paradijs in 't polderland, voorgoed verledentijd.
Refrein:
Dat was het Daalmeerpad, een landelijk mooi pad.
Een pad met zeven bruggetjes, herinneringen zat.
Dat paadje van vijf tegels breed, dat ik hier nou bezing,
die levensader van weleer is nu herinnering.
Verslonden door de grote stad, maar zeker nog niet dood.
We brengen het tot leven hier en u bent deelgenoot.
Refrein:
Dat was het Daalmeerpad, een landelijk mooi pad.
Een pad met zeven bruggetjes, herinneringen zat.
Dat was het Daalmeerpad, een landelijk mooi pad.
Een pad met zeven bruggetjes, herinneringen zat.
