Dat beeld heeft mij nooit meer verlaten! Na ik weet niet hoeveel minuten vertrokken
de Duitsers. Zij doorzochten verder niets en dit verminderde de spanning in de
huiskamer merkbaar. "Voorzichtig en rustig blijven", zei opa. "Het gebeurt wel eens
dat zij terugkomen." Dat gebeurde gelukkig niet!
Mijn vader en oom Piet kwamen in de loop van de avond weer onder de vloer
vandaan. Van opa kregen ze een standje, want op het moment waarop de Duitsers
buiten op het pad liepen, zaten de mannen onder de vloer vrij luid met elkaar te
praten en moest er meerdere keren door opa op de houten vloer worden gestampt!
Er is, voor zover ik weet, nooit gesproken over de mogelijkheid dat ik - als jochie
door angst overmand - de boel zou kunnen verraden. Nee, je voelde donders goed
aan dat je je mond moest houden. Gelukkig hebben de Duitsers mij niet gegrepen
en gedwongen te praten. Eigenlijk weet ik niet eens zeker of zij mij wel hebben
gezien... Het tafelkleed had vrij lange, afhangende randen... Tengevolge van deze
ervaring heb ik jarenlang een hekel aan Duitsers gehad! Gelukkig is dat nu niet
meer het geval!
Bram Kout
Nog een tip van de schrijver: In Klin no. 10 wordt de razzia ook beschreven.
Huis van Bram Bakker aan de Benedenweg staat er nog altijd.
164
