waren tikte ze met haar klomp op het straatje. Dat betekende: "Kom eruit, het is
tijd!" Ik was graag bij de familie Klanker naast ons. Mocht ik tussen de mannen
zitten. En bij tante Trijnie Kooij-Madderom: als je daarbinnen mocht komen, nou
dat was de hemel! Dat waren zulke lieve mensen! En bij de Van der Woude's moest
je achterom. Het was er donker, kaal en stil. Beetje spannend. Er werd weinig
gezegd. Het duurde eeuwig lang voordat ze vroegen: "Wil je een zuurtje?". Nou,
eigenlijk wel want daar kwam ik tenslotte voor. Dansen leren. Karpet oprollen en
dan gingen we aan de gang. Moeder kon lekker walsen. Dan hadden we een lol!
Vader vond het maar niks. Zijn woorden waren dan: is het weer zover?"
En dan schuilhoekies. De gekste plaatsen opzoeken en dan hopen dat ze je niet
gauw vonden. Het gebeurde ook wel dat
ze je dan niet meer gingen zoeken. En
dan maar stil zitten en wachten. Tot je
het zat was. Dan was er niemand meer
te zien en was je kwaad: "Ik doe nooooit
meer mee!" De tijd daarna tussen '40
en '45 was minder leuk. Wel hadden we
toen een feest: op 4 december 1942
waren mijn ouders 12,5 jaar getrouwd.
We hadden nieuwe kleren aan en dat
kwam zelden voor.
De twee jaren daarna staan in mijn geheugen gegrift. Mensen die om eten aan
de deur kwamen, onderduikers. Vader was bij de ondergrondse en heeft veel
geris-keerd. Wat me nog steeds zeer doet is dat hij daar nooit voor bedankt is.
Na de oorlog volgden leuke jaren van uitgaan, dansen en naar de bioscoop. Maar
wel om tien uur thuis! Ik heb mijn latere man ontmoet bij cafetaria Hulskamp in
Alkmaar. Ik moest nog 17 jaar worden, prachtige tijd geweest!
Jaap Verduin
Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan denk ik aan:
de bommenwerpers 's nachts en later ook overdag en dan de geruststellingen
van Vader en Moeder
het uitkijken naar Vader die kloetend, er was nog geen benzine, net als veel
andere tuinders naar huis kwam om warm te eten
Met zuinig knippen haalde Moeder het maximale uit een lap stof..
