Hoe een Zuidender in het Noordend terecht kwam."
Skotwal, dat zijn die joös van Dronkert en die zongen dat die meissies van
't Zuidend met veul te korte rokkies en blóte biene rond liepen. Dat leek ze wel wat,
dus trokken die gasten al snel de grens over. Die grens tussen Zuid en Noordend
lag bij het laantje van slager Jonker. Maar mijn ogen zaten ook niet dicht, ik zag
regelmatig een mooi meissie langs fietsen. Dat was Zus Goesinne. (Clasien).
Maar Rooms en Paaps, dat ken nooit. Ik was niet de ienege die in het Noordend
struunde, er waren nog een paar van die snotapen. Maar ja, zo gauw die ouwelui
dat in de gaten kregen, had je de poppen aan het dansen.
Ok de kapelaan begon zich ermee te bemoeien, want dat ging zomaar niet.
Met z'n alle op het matje, vier joós en evenzoveul meiden. Afijn die meiden werden
gewoon Rooms, dus niks an de hand. Maar dat leek Zus helegaar niks, dus most
het maar uit weze. Dat duurde niet lang, want iedere keer liep ik er weer teugen
't lijf. Kapelaan docht dat ik, na heel wat meningsverschillen, niet meer in de
kerk most kommen. Later is ie nog wel een paar keer op huisbezoek weest. Den
waren er ok nog de mensen, want ja, een moid van Goesinne, dat was nagal wat.
Dat kon nooit goedgaan. De pubertoid kwam ik knap deur, maar toen kwam de
midlovercrises en dat ging wat minder.
Op een goed moment docht ik dat het gras verderop veul groener was. Maar deer
was ok een geit en die begon ok na verloop van toid lelik te mekkeren. Ik docht als
't zo moet ken ik net zo goed trug gaan naar m'n eige weidje, want dat mekkeren
was ik tenslotte gewend. En as de geit wat ouwer is, wordt dat mekkeren vanzelf
minder. Inmiddels zijn we al meer dan zestig jaar bij mekaar en we gaan voor de
zeuventig!
Theo de Wit
147
