Over andere personen die mogelijkerwijs bij de Twuyvermolen betrokken zijn
geweest in pak weg de eerste 250 jaar is ons nog niet zo heel veel bekend. Ook
over hoe het de molen zelf verging tasten we een beetje in het duister. Maar als
we uiteindelijk het zeventiende
eeuwse handschrift onder
de knie hebben gaat er
misschien wat licht schijnen.
Wat we nu wel weten is dat
de molen oorspronkelijk was
uitgerust met een scheprad
(funderingsresten zijn in de
molen nog te zien), maar even
als de meeste andere molens
in de omgeving eind 19e eeuw
werd voorzien van een vijzel.
Dit laatste gebeurde om
de capaciteit te vergroten
en zo de concurrentie met
stoom- en later elektrische
of dieselgemalen aan te
kunnen. Maar het heeft
niet mogen baten. Rond
1924 is de Twuyvermolen,
die sinds de 18e eeuw
waarin molens meL letters
werden aangeduid ook wel
Molen A werd genoemd,
buiten bedrijf gesteld.
Vijzel met Casijn Jong Enkele jaren later is het
gaande werk verwijderd. Pas in 2010 is er opnieuw een bovenwiel, een koningsspil,
een boven- en onder bonkelaar en een vijzel met vijzelrad geplaatst. De enige
functie die nog een lange tijd overbleef was die van seinmolen. Middels licht- en/of
vlagsignalen kregen de andere molenaars, wanneer de waterstand daartoe aan
leiding gaf, het sein om te gaan malen. Maar wie kijkt met romantische ogen zal
ook die functie best op waarde weten te schatten, toch?
Vijzel en koningsspil van boven
73