boulesclub, dorpshuis 'De Geist', de tuinbouwvereniging, het Dorpsplatform.
Siem is zelfs nog gediplomeerd jeugdleider van de s.v. Vrone geweest.
Maar bovenal heeft Siem Wognum zijn sporen verdiend in zijn streven zijn' dorp
Sint Pancras qua historie vast te leggen in woord en heeld. Geholpen door zijn
werkelijk fabelachtig geheugen hebben honderden, ja misschien wel duizenden
belangstellenden zijn presentaties, die hij samen met Anton Bal gaf, gevolgd.
Natuurlijk al die jaren samen met andere bestuurders die meer achter de
schermen werkten. Dat wordt wel eens vergeten, maar ook zij waren belangrijk
voor de vereniging en voor Siem!
De laatste jaren waren voor Siem niet gemakkelijk, integendeel. Ook hij kreeg
te maken met de gevreesde ziekte. Daarnaast verloor hij zijn meisje', zoals hij
zijn vrouw altijd noemde en werd hij na haar overlijden voor een tweede keer
het slachtoffer van de gevreesde ziekte, waaraan hij uiteindelijk is overleden.
Zijn leven werd vanaf zijn 17e jaar sterk beïnvloed door de gevolgen van de
Tweede Wereldoorlog. Op die leeftijd ging Siem de confrontatie aan met een
Duitse officier en het was eigenlijk een wonder, dat hij dat heeft overleefd!
Dat gold zeker voor zijn belevenissen daarna!
Als gevangene in de beruchte Spandau-gevangenis in Berlijn maakte hij,
samen met 28 medegevangenen, de verschrikkingen van de oorlog mee.
Ook daarbuiten, toen hij met zijn medegevangenen met de gevolgen van
bombardementen werd geconfronteerd. Gedwongen door de Duitsers werden
zij ingezet om de slachtoffers te bergen. Tijdens dit afschuwelijke werk werd één
van zijn medegevangenen door een granaatscherf getroffen en stierf in de armen
van Siem.
Ook zijn tewerkstelling in Osnabrück en zijn vlucht vanuit die stad richting
Nederland hebben diepe sporen nagelaten.
In de laatste jaren van zijn leven kwamen die herinneringen bij herhaling in
flarden op de meest onverwachte momenten naar boven. Als je van zo'n moment
van zo'n emotionele uiting getuige was, was het moeilijk om daarop te reageren...