op woensdagmiddag. En Irene oefende er, eerst de trommelaars en dan de fanfare. Als de fanfare aan de beurt was, lagen wij al in bed en konden we de dirigent horen bulderen. Later, toen de sportzaal aan de Vinkenlaan in gebruik werd genomen en de oude gymzaal niet meer werd gebruikt, mochten wij er in de ringen hangen en paaltjes voetbal spelen. Ik was gek van voetbal, hoe kon het anders, als kind tussen twee broers. Jongens gingen voetbalen bij Vrone of bij BOL, openbaar of christelijk. Om tegemoet te komen aan ouders die niet wilden dat hun zoon op zondag voetbalden, richtte Vrone een zaterdagafdeling op en daarom kon Menno naar Vrone. Mijn moeder had dat Piet Smit beloofd. Mister Vrone Piet Smit, wie kende hem in die tijd niet, kwam aan de deur bij gezinnen in Sint Pancras waar een zoon was geboren. En Piet vroeg op een toon die geen tegenspraak duldde: 'Jouw zoon komt toch ook bij Vrone!?' In die tijd voetbalde ik zelf ook veel, op het plein bij de school en op het veldje met Menno en zijn vrienden. We mochten een stuk grond gebruiken, eerst aan de Vinkenlaan, nu Destreelaan, op de plaats van de begraafplaats. Daar moesten we weg, maar we kregen een alternatief in de vorm van een veld aan de overkant, schuin achter het huidige zwembad. Weer of geen weer, daar voetbalden we. Als het enige meisje dat mee mocht doen, moest ik meestal wel op doel. DKBV noemden we ons, de kleine beste voetballertjes. Familiebedrijf Mijn vader was hoofd van de school, maar in feite was het een familiebedrijf. Haast elke dag en ook in het weekend kwamen er na schooltijd kinderen bij ons aan de deur die hun jas waren vergeten, hun tas of hun huiswerk. Mijn moeder verzorgde in de pauze de koffie voor de onderwijzers en onderwijzeressen, jarenlang gaf ze ook zelf les. Voor ons als gezin hield het in dat het leven in het teken stond van de school. Zelfs in de zomervakanties bleven we thuis, er moest altijd wel iets op of rond het schoolgebouw gebeuren, wij kinderen konden toch op het plein spelen; mijn vader huldigde de opvatting dat het nergens beter was dan in Sint Pancras. In de jaren zestig, zeventig ook nog, was de scheiding tussen religie vrij strikt in het dorp. Katholieke kinderen gingen naar meester Scheer, in het zuidelijk deel van het dorp, protestante gingen naar Brandsma in het midden, en openbaren naar meester Stokkel in het noorden. We troffen elkaar tijdens sportdagen op het Vrone-veld en als we tegen elkaar moesten voet- of handballen. Handballen deden 130

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 2014 | | pagina 132