■Mi;;?;;;-
Op 26 februari 1938 wordt het hele gezin van
mijn opoe en opa Deutekom in diepe rouw
gedompeld. Hun zoon Piet, de broer van mijn
moeder, Maartje Deutekom,
komt op 19-jarige leeftijd als dienstplichtig
soldaat van de tirailleurscompagnie door
een noodlottig ongeval om het leven.
Zijn 20-jarige vriend had - in een speelse bui, en
in de veronderstelling dat zijn geweer ongeladen
was - zijn wapen op hem gericht en de trekker
overgehaald. Het schot viel en de kogel ging bij
Piet dwars door het hart en door de ramen naar
buiten. Met dezelfde klap was het leven van de
familie Deutekom onomkeerbaar veranderd en
geruïneerd.
Piet Deutekom bij kazerne op de Waalsdorpervlakte, 1937/1938
Veel heb ik daarover gehoord van mijn
moeder. En als kind heb ik ontelbare
malen het verhaal van mijn opoe moeten
beluisteren. Zij kon er maar niet over op
houden. Haar zwaarmoedigheid na die tijd
en in de oorlogsjaren laat zich gemakkelijk
verklaren. Deze stemming en het immense
verdriet kon zij in zekere mate het hoofd
bieden door - zoals haar aard haar altijd
al voorschreef - haar leven in dienst te
stellen van anderen. In dezelfde lijn lag
haar bereidheid om in de oorlog aan joodse
mensen onderdak te bieden. Het was de kracht van haar overtuiging ten aanzien
van deze toezegging waardoor anderen op de gedachte hadden kunnen komen
als zij er weet van hadden gehad, dat zij roekeloos handelde: zoiets kon je immers
alleen volbrengen met gevaar voor eigen leven!
V.l.n.r.: Maarten Deutenkom, Jansje Deutekom
BouwenGert Deutekom
ra;?
12
ii
i
mm
Bovenweg 34 te Sint Pancras
mm®.
