Na haar middelbare schoolopleiding volgde Olga 1 jaar de modevakschool. Zij had
jong het idee om een zelfstandige baan in de mode te realiseren. Zij volgde daarom
een opleiding als naaister (geen confectie!) en heeft gedurende 2 jaar de kost
verdiend met kleren maken. Haar uiteindelijke doel was: een bruidsmodeboetiek te
beginnen.
Om daarvoor toestemming te krijgen moest zij aantoonbaar meer ervaring hebben
zoals werken in een atelier in het buitenland. Zij zocht toen in de nabij gelegen
stad contact met een arbeidsbureau en liep tegen de oproep aan van de Stibbe in
Holland.
Het werk bij Stibbe zou bestaan uit het in
elkaar zetten van mantels. Niet bepaald wat
Olga zocht, maar het bood toch een ervaring
die goed leek om na het buitenlands contract
van 1 jaar haar doel in Joegoslavië te bereiken
Er volgde een selectieprocedure en Olga kwam
daar uit als de beste van de groep, die zich
gelijk met haar ingeschreven had. Dit was de
tweede groep belangstellenden. Haar moeder
was er niet blij mee! Integendeel! Maar zij
begreep echter ook wel dat de buitenlandse
ervaring noodzakelijk was voor Olga. Bovendien
ging het om een contractduur van 1 jaar, dus...
te overzien. Dat zou echter anders uitpakken...!
ast zorg
ren, toen
ik ging
ichinaal
Olga vóór haar vertrek naar Nederland
In januari 1968 ging Olga met de tweede groep landgenoten op weg naar het verre
onbekende landje aan de Noordzee. De reis begon met de bus vanuit haar dorp
naar Belgrado en van daaruit met de trein richting München. Zij hadden totaal
geen begeleiding! Nee, dat gaf geen fijn gevoel! In München moesten de meisjes
3,5 uur wachten, alvorens te kunnen overstappen op de trein naar Amsterdam.
Op dat moment wilde Olga eigenlijk het liefst weer terug naar haar dorp...
De groep meisjes arriveerde in Amsterdam: vreemde stad, vreemde taal (de meisjes
spraken wèl wat Duits). Zij werden daar opgehaald en verder begeleid door een
medewerkster van Stibbe.
i'Zim
t
HMHfiy
Êliüüiill
