Zij slaagde daarvoor en vertrok begin 1967 met 22 meisjes als eerste groep naar
Nederland. Dit onder begeleiding van een maatschappelijk werkster en een kokkin!
Bij Olivera thuis was niet iedereen enthousiast dat zij voor 1 jaar naar het
buitenland zou vertrekken, vooral haar moeder en haar broer hadden het er
moeilijk mee. Maar ja, het hoofd van het gezin ging akkoord en dan spreken we
over een tijd, waarin pa het nog voor het zeggen had! De vader van Olivera vond
dat zijn dochter er voordeel van zou ondervinden in haar latere leven, als zij óók
kennis had genomen van andere culturen. Olivera zelf stond echter niet totaal
onbevangen tegenover deze verandering in haar leven. Een beetje angstig voor het
onbekende was zij wel... Zij had tijdens haar opleiding wat informatie ontvangen,
maar niet zodanig uitgebreid, dat zij er met een gerust hart op af ging. Het was
koud in Nederland, dus veel kleren meenemen om bestand te zijn tegen dat
'barre klimaat'...
Jaren later nam de journalist Rob Bakker, van de Alkmaarsche Courant, een
interview af van enkele dames die bij de Stibbe hadden gewerkt, waaronder Olivera.
Daarin werd o.a. gevraagd waarom zij in ons land zijn gebleven en ja... inderdaad...
gevangen door de liefde. Onder de kop: 'Eerste gastarbeidsters 40 jaar lang nog
steeds vriendinnen' en vervolgens vetgedrukt 'Joegomuziek bij stapelbed
Uit dit artikel en met toestemming van Rob Bakker citeer ik:
'Heimwee.
Heimwee? Alleen Olivera had er last van. In Sint Pancras ze haar grote liefde
tegen het lij/gelopen en al gauw waren er trouwplannen. Maar Olivera's gedachten
waren ook voortdurend bij haar ouders en familie, ver weg in Joegoslavië.
'Mijn schoonouders waren lief mijn vriend en toekomstige man begreep mij, maar
het was zo moeilijk om de band met thuis af te kappen en te kiezen voor een
ander leven in een ander land. Op een gegeven moment dacht ik: als ik blijf ga ik
dood, maar als ik terug ga, ga ik ook dood'.
Met steun van haar vriendinnen koos ze toch voor haar Nederlandse liefde.
'Wat meehielp was dat iedereen in Nederland je onmiddellijk accepteerde en in
hun gemeenschap opnam. Van enige discriminatie heb ik nooit iets gemerkt.
Nederlanders waren nieuwsgierig, ze hadden interesse in jouw achtergronden.
De houding van Nederlanders is tegenwoordig anders, maar de tijd is ook heel
anders. Wij waren de eerste gastarbeidsters die hier in de buurt verschenen'.
157
