E k d
de aardappelen ook nog
eens verpakt hebben. Maar na een paar leveringen is dat gestopt omdat wij niet
verpakten.
Wij besloten toen om achter ons huis een pakhuis te bouwen dat groot genoeg was
voor onze activiteiten. Na veel gepraat kregen wij in 1960 een bouwvergunning.
In de Rozenlaan wasten we toen nog op maat gekochte aardappelen, maar in
het nieuwe gebouw konden wij ook op maat sorteren en dat bracht met zich
mee dat wij zeer kleine en zeer grote aardappelen (die niet verpakt werden) aan
verschillende frietfabrieken konden verkopen.
In het nieuwe gebouw waren wij ook begonnen
met het verpakken van aardappelen. Wij kregen
direct al grote klanten. Groente-exporteurs
in het Westland wilden de hele productie wel
kopen en vooral in het voorjaar waren wij zowat
dag en nacht aan het verpakken. Het ging
allemaal naar Duitsland waar wij zodoende
naamsbekendheid kregen. Toen onze grootste
klant in het Westland zelf ging pakken en
wassen konden we direct overschakelen op
Duitse export. We hadden daar al gauw een
grote kring van afnemers. Van Hamburg en
Berlijn tot aan München.
Corrie Volkers-blom en Ali Volkers-Nieuwland
in de wasserij aan de Rozenlaan
