15. Kachel.
Ze tilde een lood zware kachel nei boven,
twei manne, ze ware skrikkelijk sterk
maar deuze klus konne ze toch meist niet manne,
al was het temet hullie dagelijks werk.
Bai een bocht in de trap moste ze toch effies ruste,
ze zwei'te d'r van, met een vuurrood gezicht,
ze haalde d'r reg op, ze vreve d'r hande
en mopperde over het gróote gewicht.
En op dat moment zegge ze alletwei 't bordje,
een bord met een spreuk en toen hewwe ze lacht,
want deer stond in prachtige gotische letters:
"Niet klagen maar dragen en bidden om kracht".
Siem de Haan.
As
Ze zouwe lest een kachel plase,
zeg maar kort voor Sunterklaas
'tWas deer knap en op de skoorstien
stond een nagal mooie vaas.
Dat ien man zee teugen het woifke:
"Diemie raakt ie nag kepot
haal die vaas maar effies weg hoor
want dat is toch ok te bot".
"Geef maar hier hoor "zee het vrouwtje
"den pak ik hem effies an,
ik bin zuinig op dat vaasie
d'r zit as in van m'n man.
Nei, hai is nag lang niet dood hoor,
as je doch dat dat het was,
maar moin Piet rookt as een ketter,
't is gewoon segareas!".
Siem de Haan.
47
