82 Maar dat advies werd door Piet niet opgevolgd en hij begon weer uitgebreid geluiden te produceren. Met een dwingend armgebaar tenslotte werd hem het zwijgen opgelegd met de mededeling dat hij voor alle diensten was afgekeurd.Weer trok hij zijn mond open maar de arts wuifde hem met een duidelijk gebaar naar de richting van de deur. Nu pas maakte hij zich nat van het zweet uit de voeten, bang dat hij zich alsnog zou verspreken. Hij heeft mij dit verhaal dikwijls verteld en was er best trots op. Toen hij ~s avonds zijn ouders vertelde dat hij als militair geen toekomst mogelijkheden had, kreeg hij vijf en twintig gulden en een klap op zijn schouders. Het was een hoofdrol van zijn leven geweest en deze prille acteer eigenschappen gebruikte hij in zijn latere leven nog dikwijls om een kleurrijke wending aan een bepaalde gang van zaken te geven. Het leven ging weer zijn normale gang, de mobilisatie was verleden tijd en Piet ging met zijn maten natuurlijk uit in Alkmaar. Hij kreeg van zijn vader nog steeds een rijksdaalder in de week zakgeld en daar kon je behoorlijk van uitgaan. Het was een sterke vent en dat wilde hij graag demonstreren met een vechtpartijtje zo hier en daar, ook toen al, ook al noemde men dat nog geen agressief gedrag. Zo schijnt hij op een kermis in Oudorp bij het binnengaan van het café een dronken marinier tegen het lijf te zijn gelopen die uitdagend met zijn armen zwaaiend vroeg wie met hem durfde te vechten. Ik, zei vader Piet en voordat hij weer adem kon halen lag hij alweer buiten op z n rug in het gras. De macho was deze keer verslagen. Jan als jongste was toch ook wel een bijzonder kerel, heel anders van natuur dan mijn vader die enorm driftig kon zijn, terwijl zijn broer eerder rustig, kalm en bedachtzaam over leek te komen. Maar ook hij had een wonderlijk gevoel voor humor. De tivee broers Schuit in 1918.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 2006 | | pagina 84