82
Maar dat advies werd door Piet niet opgevolgd en hij begon weer uitgebreid
geluiden te produceren. Met een dwingend armgebaar tenslotte werd hem
het zwijgen opgelegd met de mededeling dat hij voor alle diensten was
afgekeurd.Weer trok hij zijn mond open maar de arts wuifde hem met een
duidelijk gebaar naar de richting van de deur.
Nu pas maakte hij zich nat van het zweet uit de voeten, bang dat hij zich
alsnog zou verspreken.
Hij heeft mij dit verhaal dikwijls verteld en was er best trots op.
Toen hij ~s avonds zijn ouders vertelde dat hij als militair geen toekomst
mogelijkheden had, kreeg hij vijf en twintig gulden en een klap op zijn
schouders. Het was een hoofdrol van zijn leven geweest en deze prille
acteer eigenschappen gebruikte hij in zijn latere leven nog dikwijls om een
kleurrijke wending aan een bepaalde gang van zaken te geven.
Het leven ging weer zijn normale
gang, de mobilisatie was verleden
tijd en Piet ging met zijn maten
natuurlijk uit in Alkmaar.
Hij kreeg van zijn vader nog
steeds een rijksdaalder in de
week zakgeld en daar kon je
behoorlijk van uitgaan. Het was
een sterke vent en dat wilde hij
graag demonstreren met een
vechtpartijtje zo hier en daar, ook
toen al, ook al noemde men dat
nog geen agressief gedrag.
Zo schijnt hij op een kermis in
Oudorp bij het binnengaan van
het café een dronken marinier
tegen het lijf te zijn gelopen die uitdagend met zijn armen zwaaiend vroeg
wie met hem durfde te vechten. Ik, zei vader Piet en voordat hij weer adem
kon halen lag hij alweer buiten op z n rug in het gras. De macho was deze
keer verslagen.
Jan als jongste was toch ook wel een bijzonder kerel, heel anders van
natuur dan mijn vader die enorm driftig kon zijn, terwijl zijn broer eerder
rustig, kalm en bedachtzaam over leek te komen. Maar ook hij had een
wonderlijk gevoel voor humor.
De tivee broers Schuit in 1918.