Wanneer ze dan wat groter waren moehten (moesten) ze ook wel eens zelf varen en dan merk je pas wat dat is. Dat komt dan in je botten en daar kan een amateur nooit tegenop. De kloet is een lange boom. Je duwt hem in het water en hoopt dan dat de boot vooruit gaat. Je zwabbert heen en weer en verspilt veel energie.Tot overmaat van ramp blijft de kloet in de bodem steken en je wordt bijna (of helemaal) in het water getrokken. Als je hem dan in paniek loslaat dan ben je nog verder van huis. De ervaren kloeter zorgt er dan ook voor dat de kloet op de juiste plaats de bodem raakt, en altijd aan de kant waar de wind niet op staat. Anders ben je zo kletsnat en is de schuit moeilijker te sturen. Dan niet je krachten verspillen maar de schuit in een gelijkmatige vaart houden en in een rechte lijn. De kloet zo lang mogelijk blijven duwen totdat je er bijna niet meer bij kunt. Die schuitjes waren soms ook geschikt om er een primitief zeil op te zetten, zodat je bij gunstige wind niet nog eens weer een paar uur naar huis hoefde te kloeten maar er bij kon gaan zitten. In de kleine schuitjes kon een vracht van 2 tot 3 ton maximaal en werd het werk al zwaarder en de producten gingen als regel van het land rechtstreeks naar de veiling in Broek. Er lagen daar dan hele rijen van honderden schuitjes te wachten op hun beurt en in dat gewriemel op het water wist iedereen zo te manoeuvreren dat er geen brokken werden gemaakt. Een enkeling had een motor in de vlet. In de oorlog 1940/1945 - en speciaal in de hongerwinter van 1944- was er geen stroom meer en ging men in de nacht (want er was een sperverbod en je mocht na 's avonds 8 uur niet meer buiten kloetend naar Koedijk om de zelfgeteelde tarwe te laten malen bij de maalderij van Bos. Die had nog wel stroom want die moest overdag voor de Duitsers malen. Zo ploeterde men maar voort. De meeste sloten van toen zijn nu dicht en op de resterende tuinderijen ziet men machines die de mens vervangen. Ervaren kloeters vind je dan ook praktisch uitsluitend onder de oude tuinders en je haalt ze er ook zo uit: de houding, het zelfvertrouwen, de regelmaat, de eenvoud, het eelt op de handen en de door weer en wind getekende huid. Maar die tijd is voorbij. De schuitjes - nu van staal, ze heten vlet- worden nog uitsluitend gebruikt voor ontspanning en voor de toeristen. 12

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 2006 | | pagina 14