Wanneer ze dan wat groter waren moehten (moesten) ze ook wel eens zelf
varen en dan merk je pas wat dat is. Dat komt dan in je botten en daar kan
een amateur nooit tegenop.
De kloet is een lange boom. Je duwt hem in het water en hoopt dan dat de
boot vooruit gaat. Je zwabbert heen en weer en verspilt veel energie.Tot
overmaat van ramp blijft de kloet in de bodem steken en je wordt bijna (of
helemaal) in het water getrokken. Als je hem dan in paniek loslaat dan ben
je nog verder van huis.
De ervaren kloeter zorgt er dan ook voor dat de kloet op de juiste plaats
de bodem raakt, en altijd aan de kant waar de wind niet op staat. Anders
ben je zo kletsnat en is de schuit moeilijker te sturen. Dan niet je krachten
verspillen maar de schuit in een gelijkmatige vaart houden en in een rechte
lijn. De kloet zo lang mogelijk blijven duwen totdat je er bijna niet meer
bij kunt.
Die schuitjes waren soms ook geschikt om er een primitief zeil op te
zetten, zodat je bij gunstige wind niet nog eens weer een paar uur naar
huis hoefde te kloeten maar er bij kon gaan zitten.
In de kleine schuitjes kon een vracht van 2 tot 3 ton maximaal en werd het
werk al zwaarder en de producten gingen als regel van het land rechtstreeks
naar de veiling in Broek.
Er lagen daar dan hele rijen van honderden schuitjes te wachten op hun
beurt en in dat gewriemel op het water wist iedereen zo te manoeuvreren
dat er geen brokken werden gemaakt. Een enkeling had een motor in de
vlet.
In de oorlog 1940/1945 - en speciaal in de hongerwinter van 1944- was er
geen stroom meer en ging men in de nacht (want er was een sperverbod
en je mocht na 's avonds 8 uur niet meer buiten kloetend naar Koedijk
om de zelfgeteelde tarwe te laten malen bij de maalderij van Bos. Die
had nog wel stroom want die moest overdag voor de Duitsers malen. Zo
ploeterde men maar voort. De meeste sloten van toen zijn nu dicht en op
de resterende tuinderijen ziet men machines die de mens vervangen.
Ervaren kloeters vind je dan ook praktisch uitsluitend onder de oude
tuinders en je haalt ze er ook zo uit: de houding, het zelfvertrouwen, de
regelmaat, de eenvoud, het eelt op de handen en de door weer en wind
getekende huid. Maar die tijd is voorbij. De schuitjes - nu van staal, ze
heten vlet- worden nog uitsluitend gebruikt voor ontspanning en voor de
toeristen.
12