101
Burgemeester de Wilde die vertelde mij precies hoe of ik het moest doen.
Maar als ik dan naar de mensen luisterde dan was de haat afschuwelijk naar
de gemeente toe. Dus zo moest het niet. Ik was hier op mezelf aangewezen
en in het begin ging het heel slecht, de honden vraten de stukken uit je
broek, dus er zat niets anders op dan dat ik ook zo n zelfde broek aan trok,
en toen was dat opgelost.
Zo trok ik daar de eerste deur open."Wat moet je?" Ik zeg 'koffie wil ik',
en dat kreeg ik, maar ik moest het wel met me ogen dicht opdrinken, ik
zei tegen mezelf "drink door toe laat niets merken". Tot zover ging het uit
stekend.
Een zuster van hen woonde op Vroneroord en daar kwam de informatie
vandaan, die goed was voor mij, in mijn voordeel. Ik kreeg de mensen zo
ver dat ze weer gingen betalen, gas en elektra. En dan begint het weer. Hoe
kan dat toch dat de gemeenteambtenaren altijd zonder wat terug komen.
"We moesten hem maar eens een tijdje treiteren" was hun gedachte. Ik
heb hier te lang mee gewacht, ik denkjullie bekijken het maar, einde ver
haal". Weer een jaar later zijn wij naar Krachtighuizen verhuisd, dat is de
gemeente Putten, daar hebben wij 13 jaar gewoond. Ik werd daar weer de
beheerder van het parkje waar wij woonden.
We hebben daar een heerlijke tijd gehad. Nu zijn wij terug, maar niet in Sint
Pancras maar in Alkmaar.
En ik herinner me dat het in de oorlog was, 1943- 44- of 45 en dat de trei
nen werden beschoten door de Engelsen en dat vonden wij een heel mooi
gezicht Maar dat was ook een mooi gezicht. Maar er zijn natuurlijk ook
mensen die dat niet mooi vonden, er zijn families die hun dierbaren heb
ben verloren en voor die mensen, ligt dit natuurlijk anders. Wij waren de
kwade jongens van die tijd: kattenkwaad noemde men dat, dus wij zagen
geen gevaar. Als wij ze hoorden aankomen dan waren wij al in de Achter
geest, dan lagen wij plat op de grond te wachten dat het ging gebeuren, en
als het dan gebeurde, dan vlogen de lege hulzen om je oren en daar was
het ons om te doen. Wie van ons er het meeste had. Ze schoten met twee
soorten munitie n.1. met 12,7 en met 22 mm.
Het voorval deed zich voor dat deze twee verschillende hulzen met de
opening precies in elkaar pasten, en wel zo, dat als ze een klapje toe kre
gen, je ze niet meer los kreeg. Daar hadden Piet en Joop het volgende op
bedacht. De fietsen van toen hadden jasbeschermers van celluloid en dat
was zeer brandbaar, dat smeulde gewoon door ook zonder zuurstof, en dat
jatten wij van de fietsen af, ook van de fiets van meester Reuter heb ik het
afgepikt. We gebruikten het voor ons toch wel gevaarlijke spel.
