n. De schoen.
Op gevaar af dat dit een te lang verhaal gaat worden wil ik toch een poging
wagen, al was het alleen al vanwege het feit dat er bepaalde situaties
weergegeven worden, zoals die door de ogen van een toenmalige puber
weergegeven worden.
Toen ik begin September 1955 samen met Niek Kloosterboer voor het eerst
naar het Christelijk Lyceum ging moest ik erg wennen aan bijvoorbeeld
het feit dat er elk uur een andere leraar of lerares kwam.
Ik was uiteraard gewend aan de uitstekende hoofdonderwijzer van Sint-
Pancras de heer A.Brandsma, die ons de hele dag van half 9 t/m half 4
onder zijn hoede had.
Het tweede nieuwe verschijnsel dat mij opviel was dat heel veel leerlingen
op die school aan de Laat (waar nu C&A gevestigd is) zakgeld hadden om
tijdens de middagpauze van 70 minuten bij de warme bakker naast de
Dominicuskerk warme broodjes te kopen.
Toen ik na mijn eerste schoolweek met mijn vader over zakgeld begon te
praten, nam mijn vader mij mee naar de schoenmakerij en vertelde mij dat
als ik op Zaterdagmiddag de schoenreparaties (we hadden toen's ochtends
nog school tot 10 over 12) naar de mensen terug zou brengen, dat de
mensen -de klanten- dat erg op prijs zouden stellen, want dan hadden ze
voor het weekend de gerepareerde schoenen terug en niet iedereen had
toen twee paar zondagse schoenen. Vandaar.
Wat het zakgeld betreft mocht ik 1% van de ontvangsten houden. Ook als
ik schoenen of andere artikelen verkocht en contant ving, mocht ik 1%
commissie behouden.
"Leven is dienen", zei vader Piet En let op: de klant is koning."
Zo ging ik als 12- jarig jochie elke Zaterdagmiddag aan de slag, en wat
belangrijker was: je leerde de mensen kennen.
Verreweg de meeste dorpsbewoners waren vriendelijk en blij, want ze
hadden voor de Zondag hun schoenen weer in huis.
Een enkeling zeurde dat zolen en hakken voor f 4,80 toch wel heel erg
duur was, maar door de bank genomen deed ik het met plezier, en vond
het leuk werk.
Alleen jammer dat ik vanVrone-aspiranten af moest want dat viel ook altijd
op Zaterdagmiddag (meester Surink)
Sommige mensen waren zelfs meer dan sympathiek.
92
