de 18-jarige Annie met haar broertje Harry en zus Ina had gezocht en die, op de petroleumkachel verhit, uitstekende diensten bewezen als "bedkruik" Ruim is het er niet, in het kamp. De familie Roos moest zes bedden in het slaapkamertje stouwen en een zevende ledikant in de woonkamer als divan gebruiken om iedereen een plaatsje te geven. Maar de geruchten, dat het er slecht is spreekt Annie met alle nadruk tegen. Ook het eten is er niet slecht, zoals wel eens is beweerd. Wij laten haar thans verder aan het woord. Op 1 Juli arriveerde ons gezin in Sydney. Een stad met slonzige havenbuurten en prachtige winkelstraten, waar ik, kersvers uit Sint Pancras, mijn eerste boodschappen deed. Ik was in gezelschap van mijn broer en enige kennissen van de boot, van wie er één weliswaar goed Engels sprak, maar onder geen beding mij te hulp wilde komen, ik moest me zelf maar redden, vond hij, en dat gelukte, zij het wat stuntelig en gebrekkig, ik kwam mét de boodschappen naar buiten. Ons groepje dwaalde door de stad, beklom de hoge Harbour-bridge en moest tenslotte in allerijl terugkeren om nog op tijd aan boord te komen voor het avondeten. Het afscheid. Toen kwam het afscheid: een vaarwel aan de vrienden, die wij aan boord hadden gemaakt en een afscheid van de bemanning van het schip, dat ons over de zeeën naar het nieuwe vaderland had gedragen. Toen de autobussen de kade opdraaiden werd de scheiding een feit. De band met Nederland, die wij op het schip nog altijd hadden gevoeld, was verbroken. Vóór ons lag een nieuwe toekomst, die vooreerst bestond uit twee-en-een-half uur wachten op het kille perron in een steeds kouder wordende nacht. Neus en oren leken wel ijsklompen toen eindelijk de trein arriveerde, die ons gezin met nog vele andere families, zeven uur lang over de glimmende staven zou voorttrekken naar het kamp Bathurst, waar duizenden emigranten worden Oma en opa Roos 2

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Klin - Sint Pancras | 2003 | | pagina 4