Engeland, en Frankrijk. O ja, de graven van het Hollandse en het Henegouwse huis
staan er ook in, maar gelukkig in een apart staatje e niet in de eigenlijke tekst. Hen
Komen is journalist en woont in Nieuwe Niedorp, midden in het gebied dat hij
beschrijft. Dat hij eraan gewend is om voor een groot publiek te schrijven is goed te
merken. De hoofdstukken zijn zo kort, dat de lezers geboeid blijven. De schrijver
vergelijkt situaties uit het verleden vaak met wat er tegenwoordig gebeurt en dat is
zeer verhelderend. Wat mij erg aanspreekt, is dat de schrijver nog wel eens ideeën
die vrij algemeen gangbaar zijn in de geschiedenisboeken relativeert. Zo vertelt hij,
dat de Gouden Eeuw lang niet voor iedereen een gouden tijd was.
Iemand die zich bezig gaat houden met journalistiek werk krijgt altijd te horen, dat
één plaatje vaak meer zegt dan duizend woorden. Daarom is het erg prettig te
constateren, dat het boek rijkelijk voorzien is van illustraties en kaarten.
Het boek wordt gecompleteerd door een literatuuroverzicht (handig voor iemand, die
over een bepaald onderwerp nog wat meer wil lezen), een overzicht van jaartallen en
een duidelijk register van personen en aardrijkskundige namen (handig als men snel
iets over een bepaald persoon of een bepaald dorp wil opslaan). Sint-Pancras en
Vroonen worden in dit register vaak genoemd,
Uit dit alles wordt wel duidelijk, dat ik Droge voeten op vrije grond een belangrijk
en goed leesbaar geschiedenisboek vind.
Natuurlijk zijn er wel kleine opmerkingen te maken. Misschien kunnen deze leiden
tot verbeteringen in volgende drukken. Zo zou ik het woord kroningsinsignia op
bladzijde 35 wel even verklaard willen zien (waardigheden die behoren bij een
kroning). Verder staat ergens in het boek dat een bepaalde groep het gelach moest
betalen. Daar in het boek veel aandacht aan de taal besteed wordt, lijkt het me
gewenst dat gelach in de volgende druk die er hopelijk wel zal komen vervangen
wordt door gelag.
Wat ik een ernstiger tekortkoming vind, is dat de beschrijving van de gemeentelijke
herindelingen waarbij Sint-Pancras bij betrokken was nogal vaag is. Het is niet
duidelijk uit de tekst op te maken, dat Sint Pancras bij de herindeling van 1972
grotendeels zelfstandig bleef en niet werd ingedeeld bij Alkmaar en dat het pas per
1 januari 1990 deel ging uitmaken van de gemeente Langedijk.
Maar dit alles neemt niet weg, dat ik Droge voeten op vrije grond een heel prettig te
lezen en leerzaam boek vind.
Arnold Troostwijk.
165
