Bij lange na geen Schot in het duister.
We gingen op bezoek bij Gijs Schot.
Zijn vader, die eveneens Gijs Schot heette, begon in 1931 een zelfstandig bedrijf aan
de Heerenweg te Oudorp. Dit hield zich vooral bezig met het afgraven van zand, dat
in de Nollen en omgeving voldoende voorradig was. Veel tuinders wilden de
zandlaag, die een betere teeltlaag bedekte, graag kwijt omdat de daaronder liggende
grond ook het water beter wist vast te houden.
Na verloop van tijd breidde het bedrijf zich uit: Vier zonen kwamen hun vader
helpen. Met vereende krachten wierpen ze zich ook op bestratings- en
asfalteri ngswerkzaamheden
Nu werkt reeds de derde generatie in het bedrijf. Deze heren houden zich bezig met
kraanverhuur, infrastructuur, milieuwerken, garage-activiteiten enz.
Met hun ruim 200 medewerkers helpen ze mee aan de invulling van gemeentelijke
uitbreidingsplannen in de wijde omgeving.
En daar ligt een probleem, waarvan Gijs de tweede zegt: "t Moet kunnen!"
Het probleem is dat de Schotten, als echte plattelanders, hun dorp graag dorp willen
laten blijven. In het begin van de jaren zeventig verzetten ze zich heftig tegen de
Alkmaarse uitbreidingsdrift die de verstedelijking van Daalmeer, Vroonermeer,
Maare en andere aansluitende droogmakerijen ten doel had.
Maar als bedrijf gingen de jongens van Schot vervolgens deze gebieden bouwrijp
maken, wat men onder het woord 'bouwrijp' ook mag verstaan. Maar op zulke
bouwrijp gemaakte akkers worden niet veel groente, fruit en aardappelen meer rijp.
Wij waren dus bij Gijs de tweede.
Hij werd in 1938 in de Nollen werd geboren.
Bijna vijftig jaar lang gaf hij al zijn krachten aan de Fa G.Schot Zonen.
Nu woont hij in een pracht van een stolpboerderij aan de Lange Molenweg in de
Schermer.
Dat laatste kwam zo: Evenals zijn vrouw, Tiny Biesboer, is Gijs een liefhebber van
honden (boxers) en paarden. Ze bezaten deze dieren reeds toen ze nog in de
onmiddellijke nabijheid van het bedrijf aan de Heerenweg woonden en toen hij zich
terugtrok uit de firma, wilde Gijs deze liefhebberij niet los laten.
153
