Of dit standpunt overeenkwam met de nog steeds voor Alkmaar geldende bepaling:
"des sullen Burgemeesteren ende regeerders voorszegd gehouden wesen tot haerer
costen ende laste de selve wech ofte wegen verhoogen ende bequaem te maecken
voor de reysende luyden kan men zich afvragen.
Toen de Langedijker gasfabriek, waarin ook St Pancras zijn aandeel had, aan Alk
maar berichtte:
"Wij hebben enige jaren geleden straatverlichting langs de Twuyverweg aangelegd
Er staan nu vijf gaslantaarns en die kosten onze fabriek aan onderhoud, gasverbruik
en bediening 10,-- per stuk. Alkmaar, U bent eigenaar van die weg. Wilt U
daarom zo vriendelijk zijn die kosten van ons over te nemen?"
was het antwoord van Alkmaar: "We zijn inderdaad eigenaar van die weg. Maar
deze weg ligt niet binnen onze gemeente, maar behoort tot het gebied van Sint
Pancras en deze gemeente is verantwoordelijk voor de veiligheid.
Wegverlichting behoort tot de veiligheidsmaatregelen, dus U moet Uw nota's niet
naar ons, maar naar St. Pancras sturen."
De Kamer van Koophandel trachtte de hoofden in één zak te krijgen.
In hetzelfde jaar 1924 bemoeide de verkeerscommissie van de Kamer van Koop
handel zich met de slechte toestand van de Twuyverweg. De Kamer liet een plan
maken voor een grondige opknapbeurt zodat de weg geschikt zou worden voor het
toenmalige verkeer. Men wilde de sloten gedeeltelijk dempen en de weg verbreden
tot ca. 5 meter, waardoor er ook voor fietsen voldoende ruimte was. Verder moest
er aan weerszijden van de rijweg een berm komen van twee meter breed.
Dit moest in zijn totaliteit 78000,-- kosten en werd aan de betrokken gemeen
tebesturen voorgelegd. Die moesten meehelpen om het plan te verwezenlijken en
de Kamer van Koophandel zou ook een steentje bijdragen.
Alkmaar stelde zich op het bekende standpunt: de bermen iets aanpassen en de weg
geschikt maken voor langzaam en licht verkeer. Het bleef van mening dat het niet
geroepen was om te zorgen voor autobussen en zwaar vrachtverkeer.
Sint Pancras was bereid om ieder jaar 500,-- beschikbaar te stellen, zijnde het
aandeel van deze gemeente m de rente en aflossing van de 78000,--, echter met
de voorwaarde dat elk der vier Langedijker gemeenten op jaarbasis 300,-- zou
gaan betalen.
De Langedijkers staken de koppen bij elkaar en probeerden tot een eensluidend
standpunt te komen. Uiteindelijk gelukte dit en klonk het verwachte: "Dit is onze
zaak niet".
39
