Varia.
Ode aan Oma
Anne van der Bijl zond ons een aardig artikeltje over zijn geboortegrond:
geestgronden zoals wij deze kennen en geestgronden in een andere betekenis.
Het artikeltje luidt:
Niet iedereen denkt bij het woord 'geestgronden' aan de vruchtbare gronden, pal
achter de Hollandse duinen, waar Kaninefaten al in de eerste eeuw voor Christus
woonden.
De oma van de Antilliaanse vertel- theatermaker Wijnand Stomp had zo haar eigen
fantasieën toen ze er tijdens de aardrijkskundeles over hoorde. Het is de plek waar de
Hollanders hun doden begraven, dacht ze.
Stomp herinnerde zich deze familie-anekdote, toen zijn gezelschap Kalebas door het
zomerfestival Karavaan werd gevraagd een voorstelling te maken.
Op zoek naar de geestgronden is een ode aan zijn grootmoeder geworden, waarin
vier acteurs - een Iraniër, een Molukker, een Surinaamse en een Noord-Hollandse -
met heel verschillende achtergronden op zoek gaan naar hun eigen geestgrond.
Wijnand Stomp: 'Veel Sunnamers hebben zich aangepast aan de Nederlandse cul
tuur, terwijl voor anderen bijvoorbeeld winti* nog veel betekenis heeft.
Dat geldt net zo goed voor sommige Friezen, voor wie hun eigen cultuur belangrijk
is. Zo bestaan er culturen in culturen. Iedereen heeft zijn eigen geestgronden.
De voorstelling is een zoektocht naar wat die geestgronden betekenen voor verschil
lende mensen.'
Te voet en op paardekarren trekt het publiek langs duinen, boerenstal en klooster.
'Het publiek verkent het terrein en ontdekt, wat reizen eigenlijk is', vertel regisseur
Anne van Delft. 'De mensen zien een verteller uit het oosten, die hardop nadenkt
over wat gejutte spullen, die hij heeft gevonden, betekenen. Er is een vrouw, die
verlangt naar de zee en een oude dame, die op haar duinakkertje vertelt hoe het de
bewoners rond het jaar nul verging.'
De acteurs vertellen niet hun eigen verhalen, die zijn fictief. Hun verbeeldingskracht
is groot, maar in hun verhalen zit toch veel werkelijkheid.
58
