131
Ca. 1911 Een buurmeisje- vader Jacob
Haye - Jacob jr. en Sijtse
Pa was altijd al een zwijgzame man en
dat is hij verder tot zijn dood gebleven.
Toen we wisten dat hij niet lang meer te
leven had, heb ik hem gevraagd of hij
wilde weten of zijn broer nog leefde en
dat wilde hij wel. Ik heb toen het tele
foonnummer opgevraagd en kreeg mijn
neef Wim aan de lijn. Het telefoonge
sprek was erg warrig, maar ik begreep
dat zijn ouders een paar jaar terug wa
ren overleden. Op mijn vraag of hij het
prettig vond dat ik hem een keer kwam
opzoeken, was hij positief.
Pa was toch wel teleurgesteld toen ik
hem het nieuws vertelde. Nu hoorde ik
ook, dat er maar één zoon was en dat
deze niet helemaal 'goedwas.
Hij vond het wel een goed idee dat ik
hem een bezoekje zou brengen. Dat be
zoekje vond pas plaats, nadat mijn
moeder ook was overleden.
Neef Wim. zoals ik hem daarna altijd
ben blijven noemen, bleek schizo
freen te zijn.
Het huis was oud. de meubels nog vanuit de tijd dat zijn ouders net getrouwd wa ren
en het aangrenzende winkeltje lag vol met foto 's. Duizenden foto 's om precies te zijn.
In de achterkamer stonden honderden boeken, waarvan de meesten nog nooit gelezen
waren. In de huiskamer was een wand vol met foto 's, van wat neef Wim vertelde, de
kouwe kant van de familie was, de Buwalda 's dus.
Mijn vader bezat letterlijk en figuurlijk niet meer dan één foto van zijn moeder en
hooguit drie foto 's van zijn vader. Er waren albums vol met foto 's en ik keek mijn
ogen uit.
Ondanks dat de gesprekken moeizaam verliepen met neef Wim, ben ik contact met
hem blijven houden.
