bereden wij het 'zwarte pad', een voet- en rijwielpad hetwelk toen voerde
langs de Broeker spoorlijn. Alvorens deze route te berijden speurden onze
ogen het luchtruim af. Voor zover het oog reikte uiteraard. Want Engelse
jachtvliegtuigen vlogen regelmatig in de omgeving door het luchtruim en o
wee, als er dan uit welke richting ook, een trein over de spoorstaven nader
de. Dan brak de hel pas echt los Dat hadden we reeds enige malen meege
maakt. De vliegtuigen namen dan de locomotief onder vuur. En wij konden
ons niet geheel onttrekken aan het gevoel dat de Engelse jachtvliegtuigen
vrij snel schoten op alles wat bewoog. Mogelijk bent u thans achter onze
toen heersende angstgevoelens gekomen. Het hart bonsde ons da ook af en
toe in de keel. Maar we namen toch de barrière. Twee klasgenoten, jonge
tjes uit St. Pancras. Na onze fietsen over de loopbrug, behorende bij de
spoorbrug over de Ringvaart te hebben gezeuld, reden we van de helling af
naar beneden en bereikten we de Westerweg,
18
'reden we van de helling af naar beneden en bereikten we de Westerweg
en dat zag er toen zo ongeveer uit.
