Geprobeerd werd om de overrijpe vruchten bij de buren over het dak te
werpen. En dat lukte vrij goed. Heel wat tomaten zeilden over het naburige
huis om uiteindelijk te landen in de tuin van de daarop volgende buren.
Die waren niet zo blij want bij hen klonk plotseling het luide gekrijs van
twee kleine meisjes, die aanvankelijk heel lief in een box zaten te spelen en
voor hun zoet gedrag werden beloond met het rode tomatenbloed.
Op de reünie zag Jaap deze meisjes, dochters van Cees de Waal, terug.
Gert de Waal, mijn vroegere buurjongen (hij woonde Benedenweg 178), die ca.
veertig jaar geleden emigreerde naar het Canadese Markham, schrijft naar
aanleiding van mijn in de vorige Klin vermelde "Herinneringen"
In diezelfde tijd, in de zomer van 1952, woonden wij hier in een klein dorp
ten zuidoosten van Windsor (Ontario).
Dorpen als Windsor hadden toen veel mensen, die hun agrarisch bedrijf
verkochten aan een jongere generatie.
Wij wisten niet dat het gebied bekend stond als "Tornado Alley".
Wanneer de temperatuur steeg tot omstreeks 40 dan leek dat wel 50 in
die vochtige lucht. (En in Nederland was ons verteld dat het daar zo koud
zou zijn....)
Onze eerste ervaring met een tornado was midden op de dag.
Wij volgden het voorbeeld van de mensen, die hier reeds langer woonden:
we gingen zitten en wachtten af. Binnen drie minuten was het totaal donker.
Het was een vreemde gewaarwording, zoiets als voor de eerste keer op gas
koken.
In onze ogen waren onze buren bejaarde mensen, die altijd voor ons uitke
ken. In die tijd was het daar gewoonte om voor bedtijd nog even iets te eten
en daar werden wij dan bij uitgenodigd.
Andrea leerden van hen het bakken en koken. Dat riep bij ons herinneringen
wakker aan onze vroegere buurt in St. Pancras
Vanaf mijn vroegste kinderjaren waren onze ouders een houvast voor hun
kinderen en familie en later ook voor de buren en anderen.
Wii werden altiid aangespoord om ons best te doen. waar we ook mee be
zig moenten zhn.
12
