-85-
Omdat ik in de oorlog mijn auto's was kwijt geraakt aan de Duitsers, kreeg ik na de
oorlog een vergunning om een tweedehands Amerikaanse legertruck te kopen. Met medewer
king van Dirk Minnesma kocht ik in Delen (Gelderland)1een truck voor 12.000,--.
De eerste vracht die ik ophaalde was een lading bruinkool uit Limburg voor broer Cor.
Ik heb de truck laten verlengen bij de fa. Met in Alkmaar en mijn eerste vracht ging
naar Tsjecho-Slovakije en bestond uit een lading koolzaad uit Friesland en dat moest
naar Bratislava. (Die stad heette vroeger Presburg). Stoffel Bouwstra was mijn bij
chauffeur.
Als we terug geen retourvracht konden krijgen gingen we naar het Italiaanse Cararra,
waar we marmer vandaan haalden. Dat deden we enkele malen vanuit Tsjecho-Slovakije,
maar toen daar een revolutie uitbrak, konden we geen vracht meer krijgen voor dat land.
Meestal reden we naar Italië via München, Innsbrück, Brenner, Bolzano en dan naar
Cararra. Toen we eens op de terugweg waren, reden we verkeerd en kwamen voor een brug
over een heel diep ravijn. Het was een heel oude, houten brug en dan te weten, dat mijn
truck met lading ca. 30 ton zwaar wasTerug konden we niet, draaien was daar niet
mogelijk.
Stoffel zei: "Loop jij er maar even over, dan kom ik wel met de truck achter je aan. We
zijn er samen over gegaan, maar de hele brug was in beweging.
Aan de overkant hebben we de truck aan de kant gezet, we moesten eerst van onze zenuwen
bijkomen. Stoffel zei: "Jij ziet zo wit als een doek."
Als we later in die omgeving waren, behoefden we onze vinger maar uit te steken en we
wisten direct, wat er werd bedoeld
Eens, op de heenreis naar Cararra, kwamen we bij de rivier de Po. De brug was in de
oorlog gesneuveld door de bommen. Ze hadden wel een schipbrug: een lange rij kleine
schuitjes, misschien wel dertig.
Nu is de Po wel breed, maar niet diep. Ik veronderstel, dat die rivier voor schepen
praktisch niet bevaarbaar is. Niemand zei iets, dus wij gingen over die brug. Elk
bootje zakte diep weg, maar we kwamen aan de overkant.
Maar toen we een volgende keer daar weer kwamen, zag de brugwachter ons al aankomen.
Ons bleek, dat hij net zo in de angst hadden gezeten als wij, toen we er overgingen.
Maar wij wisten geen andere weg. Hij beduidde ons dat iets verderop een goede brug was.
Dus dat probleem werd opgelost.
Als je van Oostenrijk over de Alpen gaat en langs het Meer van Lugano rijdt, kom je in
de Povlakte. Het is daar net zo vlak als in Holland. Als je echter naar Cararra wilt,
kom je eerst in Parma en dan moet je nog over de Appenijnen. Dat is een lange bergrug,
nog veel moeilijker dan de Alpen. Vol met haarspeldbochten, waar de truck veel te groot
voor was. We deden toen over 80 km acht uur.
Ik schreef zo maar iets op, wat me te binnen schoot. Ik hoop dat jullie er wat aan
hebben. En hebben jullie meer vragen: ik ben altijd thuis.
Jan Kooy, 24 Ruckle Place, Doonside 2767, Australia.
*1 In Delen was de naoorlogse verzamelplaats van overtollig oorlogsmaterieel.
